قفقاز کجاست ؟ گذری نهان به دنیای رازآلود قفقاز

 قفقاز کجاست ؟

قفقاز، کاوکاز روسیه، منظومه کوهستانی و منطقه ای بین دریای سیاه (غرب) و دریای خزر (شرق) و تحت اشغال روسیه، گرجستان، آذربایجان و ارمنستان. کوه های قفقاز در روسیه.

قفقاز، نامی است که در ذهن اکثر ما برای یک منطقه دورافتاده و رازآلود در جهان تداعی می‌شود. اما آیا واقعاً ما اطلاعات کافی در مورد این ناحیه از جهان داریم؟ آیا می‌دانیم قفقاز کجاست و چه جاذبه‌های فرهنگی، تاریخی و طبیعی در این منطقه پنهان شده‌اند؟ در این مقاله، ما به یک سفر هیجان‌انگیز و پر از کاوش خواهیم پرداخت، تا عمق این ناحیه فراموش شده جهان را کشف کنیم. از کوه‌های فرسوده گرفته تا شهرهای باستانی، از فرهنگ‌های غنی تا مردمان مهم و تاریخ‌های خونین، ما قصد داریم به بررسی و آشنایی با جاذبه‌های مخفی و شگفت‌انگیز این ناحیه بپردازیم. از افسانه‌ها تا واقعیت‌ها، از آداب و رسوم گرفته تا فرهنگ، ما در این مقاله قصد داریم قفقاز را به عنوان یک نقطه عطف فرهنگی و تاریخی مورد بررسی قرار دهیم. همراه با ما باشید تا در این سفر بی‌نظیر، اسرار قفقاز را به همراه شما کشف کنیم و عمیق‌ترین رازهای این ناحیه جهان را فاش کنیم.

منطقه قفقاز دقیقا کجاست ؟

قفقاز یک سلسله کوه‌ها و ناحیه جغرافیایی است که در غرب آسیا و شمالی شرقی اروپا واقع شده‌است. این ناحیه در واقع از میانهٔ اروپا و آسیا عبور می‌کند و از دریای خزر در شمال تا دریای قزوین در جنوب جریان دارد.

قفقاز کشورهایی از جمله روسیه، جمهوری‌های خودمختار ابخازیا، آدیگه، داغستان، اینگوشتیا، چچن و اوسیتیا را در بر می‌گیرد. همچنین ارمنستان، جمهوری آذربایجان و گرجستان نیز ناحیه‌هایی از قفقاز را در بر می‌گیرند. این ناحیه به دلیل طبیعت زیبا، کوه‌های بلند، رودخانه‌ها و مناظر خیره‌کننده‌اش، یک مقصد گردشگری محبوب نیز محسوب می‌شود.

منطقه های قفقاز

سد تاریخی بزرگ کوه‌های قفقاز بر فراز تنگه وسیعی که دریای سیاه و خزر را از هم جدا می‌کند، در منطقه‌ای که اروپا و آسیا به هم نزدیک می‌شوند، برمی‌خیزد. به طور کلی از شمال غربی به جنوب شرقی، این کوه ها از دو رشته تشکیل شده است – قفقاز بزرگ (به روسی: Bolshoy Kavkaz) در شمال و قفقاز کوچک (Maly Kavkaz) در جنوب. کوه البروس در رشته قفقاز بزرگ با ارتفاع 18510 فوت (5642 متر) بلندترین قله است. حوزه آبخیز قفقاز بزرگ، ستون فقرات این سیستم، به طور سنتی بخشی از خط تقسیم اروپا و آسیا بوده است، اما مرز شرقی اروپا موضوع بحث های زیادی بوده است. یک طرح به طور گسترده پذیرفته شده، خط تقسیم را در امتداد تاج رشته قفقاز بزرگ ترسیم می کند، و بخشی از منطقه را در شمال خط در اروپا و بخشی از جنوب آن را در آسیا قرار می دهد. دیگری بخش غربی منطقه قفقاز را در اروپا و بخش شرقی (بخش عمده آذربایجان و بخش‌های کوچکی از ارمنستان، گرجستان و سواحل دریای خزر روسیه) را در آسیا قرار می‌دهد. طرح دیگری نیز رودخانه ارس و مرز ترکیه را به عنوان خط مرزبندی قاره شناسایی می کند و در نتیجه ارمنستان، آذربایجان و گرجستان را در اروپا قرار می دهد.

مساحت قفقاز

قفقاز نه تنها شامل رشته‌کوه‌های قفقاز می‌شود، بلکه کشور بلافاصله در شمال و جنوب آن‌ها را نیز شامل می‌شود. سرزمین شمال قفقاز بزرگ را سیسکوکازیا (پردکاوکازیه یا «قفقاز تا اینجا») و جنوب آن ماوراء قفقاز (زاکاوکازیه یا «قفقاز دورتر») نامیده می‌شود. با این وجود، کل منطقه، که مساحت آن 170000 مایل مربع (440000 کیلومتر مربع) است، عمدتا کوهستانی است. از مناطق پست حوضه رودخانه کوما و مانیچ (کوما-مانیچ) در شمال تا مرزهای شمالی ترکیه و ایران در جنوب امتداد دارد و جنوبی ترین بخش روسیه (شامل داغستان و چندین واحد اداری دیگر را شامل می شود). بر پایه قومی تشکیل شده است) و جمهوری های ماوراء قفقاز گرجستان، ارمنستان و آذربایجان.

ویژگی های فیزیکی

محدوده قفقاز بزرگ تقریباً 750 مایل (1200 کیلومتر) به سمت جنوب شرقی در سراسر تنگه قفقاز از شبه جزیره تامان، که دریای سیاه را از دریای آزوف جدا می کند، تا شبه جزیره آبشرون، که در شرق نفت به دریای خزر می رود، امتداد دارد. بندر غنی باکو آذربایجان. دشت‌ها و ارتفاعات وسیع سیسکوکازیا از دامنه‌های شمالی قفقاز بزرگ تا رکود کوما-مانیچ، از دریای آزوف تا دریای خزر امتداد دارد. سیسکوکازیای غربی عمدتاً از دشت‌هایی تشکیل شده است، مانند دشت وسیع شمال رودخانه کوبان که به تدریج به سمت بالا به سمت دامنه‌های کوه‌های جنوب‌تر شیب دارد. Ciscaucasia مرکزی شامل ارتفاعات استاوروپل است که عمدتاً توسط زمین‌هایی از سنگ آهک یا ماسه سنگ جدا شده توسط دره‌های عمیق مشخص می‌شود. منطقه Mineralnye Vody-Pyatigorsk در جنوب شرقی، جایی که کوه Beshtau تا 4593 فوت (1400 متر) از فلات اطراف بالا می رود. و هنوز دورتر به سمت جنوب شرقی، رشته‌های ترک و سونزا که توسط دره آلخانچورت از هم جدا شده‌اند. سیسکوکازیای شرقی دشتی است که رودخانه ترک پایینی از آن عبور می‌کند و در شمال آن سوی ماسه‌های استپ وسیع نوگای، رودخانه کوما از آن عبور می‌کند. هر دو رودخانه به دریای خزر می ریزند.

دامنه های قفقاز

دامنه های شمالی قفقاز بزرگ به شیب جنوبی نیست. وسط سیستم نسبتاً باریک است، اما انتهای غربی و شرقی آن دارای عرض 100 مایل (160 کیلومتر) یا بیشتر است. محور اصلی سیستم علاوه بر کوه البروس، کوه دومبی-اولگن (دومبی-یولگن؛ 13274 فوت [4046 متر])، در بخش غربی را شامل می شود. کوه‌های Shkhara، Dykhtau، و Kazbek با ارتفاع بیش از 16000 فوت (4800 متر)، در بخش مرکزی. و کوه های تبلوسمتا و بازاردیوزیو، هر دو بیش از 14600 فوت (4550 متر)، در شرق. خروش‌هایی که از محور اصلی به سمت شمال و جنوب حرکت می‌کنند، گاهی به ارتفاعات نزدیک به 10000 فوت (3000 متر) می‌رسند.

جنوب قفقاز

در جنوب قفقاز بزرگ، در سواحل دریای سیاه، دشت آبرفتی کلخیدا، محل کلخیس باستانی قرار دارد. در جنوب رشته کوه در سمت خزر، استپ شیراک، بین رشته‌های قفقاز بزرگ و کوچک، به شدت به دشت کورا-ارس (کورا-اراکس) می‌ریزد. در مرکز این فرورفتگی گسترده، رودخانه کورا شاخه اصلی خود در ساحل راست، رود ارس (به آذربایجانی: آراز) را دریافت می کند. در شمال شرقی، تپه های جنوب شرقی کوبستان، دشت کورا-ارس را از شبه جزیره آبشرون جدا می کند. و در منتهی الیه جنوب شرقی، دشت باریک Länkäran در جنوب بین دریای خزر و کوه‌های تالش (تالیش) امتداد می‌یابد که ارتفاع آنها به بیش از 8000 فوت (2400 متر) می‌رسد.

غرب قفقاز

در غرب دشت کورا-ارس، رشته قفقاز کوچک امتداد می‌یابد، که به‌وسیله رشته‌کوه ژاواخت و ارتفاعات ارمنی به سمت جنوب امتداد می‌یابد، که دومی به سمت جنوب غربی تا ترکیه امتداد می‌یابد. در شرق دریاچه سوان در شرق قفقاز کوچک، بلندترین قله‌ها بالاتر از 12000 فوت (3600 متر) قرار دارند، در حالی که کوه آراگاتس (Alagöz)، بلندترین قله در این رشته، از غرب دریاچه به 13418 فوت (4090 متر) برمی‌خیزد. رودخانه‌های کورا و ارس از سرچشمه‌های غربی خود در ارتفاعات ارمنی، هر دو در اطراف قفقاز کوچک – کورا در شمال رشته کوه و ارس در جنوب – تا محل تلاقی خود در شرق جریان دارند.

زیباترین مکان های قفقاز

قفقاز منطقه‌ای است که پر از مناظر طبیعی زیبا و جاذبه‌های گردشگری است. در اینجا چندین مکان زیبا در قفقاز که ارزش بازدید دارند:

1. دروهبا در جمهوری گرجستان: این شهر تاریخی در دل کوه‌های قفقاز واقع شده‌است و با بازارهایش و معماری قدیمی جذب گردشگران زیادی می‌شود.

2. دریاچه‌های سوئیسرلند در داغستان، روسیه: این دریاچه‌ها در کوه‌های قفقاز قرار دارند و زمینه‌ای زیبا برای ماهیگیری، شنا و کمپینگ ارائه می‌دهند.

3. تاتراستان در روسیه: این ناحیه شهرها و روستاهای کوهستانی خیره‌کننده و فرهنگی برای بازدید دارد. معماری منحصر به فرد و آداب و رسوم محلی در اینجا بسیار جذاب هستند.

4. کوه‌های اسکه‌ه در جمهوری آذربایجان: این کوه‌ها در شمال غربی آذربایجان واقع شده‌اند و برای علاقه‌مندان به کوهنوردی و طبیعت گردی جاذبه زیادی دارند.

5. دریاچه ریتا در ابخازیا: این دریاچه زیبا در کوهستان‌های قفقاز واقع شده و با آبی فیروزه‌ای خود و کوه‌های اطراف یکی از مقصدهای گردشگری محبوب است.

6. شهرهای هیستوریکال در اوسیتیا: شهرهای مثل ولدیکاوکا و دزیگوری در اوسیتیا با معماری تاریخی، قلعه‌ها و موزه‌های فراوان گردشگران را به خود جذب می‌کنند.

هر یک از این مکان‌ها دارای جاذبه‌های منحصر به فردی هستند و باعث می‌شوند قفقاز یکی از مناطق زیباتر جهان باشد.

زمین شناسی قفقاز

بخش اعظم قفقاز از رو به پایین ساختاری وسیع در پوسته زمین به نام ژئوسنکلین آلپ منشأ گرفته است که قدمت آن به اواخر دوران الیگوسن (حدود 25 میلیون سال پیش) می رسد، و بنابراین این منطقه برخی از ویژگی های ساختاری مشابه کوه های جوان را منعکس می کند. اروپا سیسکوکاسیای شمالی و مرکزی ساختاری سکو مانند دارند، با شالوده ای از ساختارهای چین خورده که مربوط به دوران کوهزایی هرسینی در اوایل دوره کربونیفر (یعنی حدود 345 میلیون سال پیش) است. جنوب غربی و جنوب شرقی سیسکوکازیا در حاشیه یک فرورفتگی وسیع در سطح زمین قرار دارند که بعداً در کوهزایی آلپ به وجود آمد و به طور همزمان، فرونشست گسترده ای را در مسیرهای پایینی رودخانه های کوبان و ترک ایجاد کرد. سطح بیشتر سیسکوکازیا از سنگ سنوزوئیک تشکیل شده است (یعنی کمتر از 65 میلیون سال قدمت دارد؛ در ارتفاعات استاوروپل که در اواخر دوره میوسن (حدود 11 تا 5.3 میلیون سال پیش) بالا رفته است، طبقات چین خورده وجود دارد. ساختارهای سکو مانند

از نظر ساختاری قفقاز بزرگ نمایانگر یک تاقدیس (بالا) بزرگ است که در حدود 25 میلیون سال پیش در حاشیه ژئوسنکلین آلپ بالا رفته و متعاقباً توسط چرخه های فرسایش و بالا آمدن تازه تغییر یافته است. سنگ‌های سخت، کریستالی و دگرگون شده مانند شیست‌ها و گنیس‌ها و همچنین گرانیت‌هایی که مربوط به دوره ژوراسیک هستند (یعنی بیش از 200 میلیون سال قدمت دارند)، در هسته بخش غربی قرار گرفته‌اند، در حالی که شیست‌ها و ماسه‌سنگ‌های نرم‌تر و رسی. منشا ژوراسیک اولیه و میانی (حدود 200 تا 160 میلیون سال پیش) در شرق پدیدار شده است. خارهای قفقاز بزرگ از آهک های جوان تر، ماسه سنگ ها و مارن ها تشکیل شده اند.

دشت های کلخیدا و کورا ارس هر دو فرورفتگی های ساختاری مرتبط با ژئوسنکلین آلپ هستند. اولی مربوط به تشکیل دریای سیاه و دومی مربوط به دریای خزر است. در دشت کلخیدا، سطح کلی نهشته‌هایی که کمتر از 25 میلیون سال پیش ایجاد شده‌اند، در پای کوه‌ها، به دلیل برآمدگی سنگ‌های رسوبی کمی قدیمی‌تر شکسته شده‌اند. سنگ جوان‌تر نیز زیربنای دشت کورا-آرس است.

سازه‌های قفقاز کوچک، کوه‌های تالش، رشته کوه جواخت و ارتفاعات ارمنستان نیز از چین‌خوردگی‌های برآمده از ژئوسنکلین آلپ سرچشمه گرفته‌اند. در حالی که بخش غربی قفقاز کوچک و تالش در منتهی الیه جنوب شرقی عمدتاً از نهشته‌هایی تشکیل شده‌اند که در حدود 50 میلیون سال پیش در دوره رو به پایین ژئوسنکلین ایجاد شده‌اند، بخش‌های مرکزی و شرقی قفقاز کوچک از لایه‌های رسوبی با مناطق تشکیل شده‌اند. سنگ های آتشفشانی نفوذی که حداقل دو برابر قدمت دارند. آتشفشان های اخیر از نظر زمین شناسی و دگرگونی تماس (نفوذ مواد مذاب به لایه های قبلی) در همه جا نقش زیادی در شکل دادن به چشم انداز داشته اند. به عنوان مثال، پایه چین خورده رشته کوه ژاواخت و ارتفاعات ارمنستان توسط بقایای آتشفشانی ناشی از فوران های رخ داده در عصر سنوزوئیک پوشانده شده است، اما در شرق سنگ های بسیار قدیمی تر بین مسیر میانی ارس و عرض جغرافیایی دریاچه ظاهر می شوند. سوان.

زه کشی

رودهای کورا (و ارس)، سولاک، ترک و کوما به دریای خزر می ریزند. ریونی و اینگوری به دریای سیاه می ریزند. و کوبان به دریای آزوف. در بهار، زمانی که برف و یخ شروع به ذوب شدن می کنند، رودخانه های قفقاز بزرگ و برخی از رودخانه های قفقاز کوچک یک چرخه سیل را آغاز می کنند که ممکن است شش ماه طول بکشد. سایر رودخانه های ماوراء قفقاز با طغیان بهاره کوتاه مدت مشخص می شوند، در حالی که رودخانه های دامنه های جنوبی قفقاز بزرگ معمولاً سیل تابستانی نیز دارند. رودخانه‌های سیسکوکازیا، به جز رودخانه‌هایی که از خود قفقاز بزرگ سرازیر می‌شوند، مشخصاً در زمستان یخ می‌زنند، در بهار سیل می‌آیند و بسیار کم عمق می‌شوند و حتی گاهی در تابستان خشک می‌شوند. در قفقاز شرقی و مرکزی، سیلاب های طوفانی کوتاه اغلب رخ می دهد. نواحی کارستی در امتداد برخی از آبشارهای قفقاز بزرگ حاوی رودخانه‌هایی هستند که به طور متناوب در زیر زمین به درون غارهایی در بستر سنگ آهکی محلول فرو می‌روند.

آیا قفقاز دریاچه دارد ؟

دریاچه سوان در شرق قفقاز کوچک بزرگترین دریاچه قفقاز است. سرریز آن به رودخانه هرازدان، شاخه ای از ارس می ریزد. ارتفاعات قفقاز بزرگ شامل دریاچه های کوهستانی کوچک متعددی است، در حالی که تعدادی دریاچه آب شور در مناطق خشک شمال شرقی قفقاز وجود دارد.

قفقاز بزرگ دارای بیش از 2000 یخچال طبیعی است که حدود 1 درصد از کل مساحت آن را به خود اختصاص داده است. حدود 70 درصد از آنها در جبهه شمالی خنک تر، با تمرکز در دامنه های مرکزی بالاتر رخ می دهند. بزرگترین – به ویژه یخچال های طبیعی Dykhsu، Bezingi، و Karaugom، در جبهه شمالی، و یخچال های Lekzyr و Tsanner، در غرب گرجستان – حدود 8 مایل (13 کیلومتر) طول دارند. کناره های متروک کوه البروس توسط یخچال های بسیاری پوشیده شده است.

وضعیت آب و هوایی قفقاز

تاج قفقاز بزرگ با ممانعت از حرکت توده‌های هوای سرد از شمال به ماوراء قفقاز و برعکس، توده‌های هوای گرم از جنوب به سیسکوقاز، مانعی بین مناطق معتدل عرض جغرافیایی میانی و مناطق آب و هوایی نیمه گرمسیری ایجاد می‌کند. بنابراین، میانگین دمای ژانویه، که بین 23 تا 28 درجه فارنهایت (5- و 2- درجه سانتیگراد) در سیسکوکازیا متغیر است، بین 40 تا 43 درجه فارنهایت (4 تا 6 درجه سانتیگراد) در دشت کلخیدا و بین 34 تا 38 درجه سانتیگراد است. درجه فارنهایت (1 و 3 درجه سانتیگراد) در شرق ماوراء قفقاز. در تابستان، تفاوت دما بین شمال و جنوب اندک است، و تضاد قابل توجهی بین غرب، با آب و هوای دریایی خنک تر و دمای متوسط ​​73 تا 79 درجه فارنهایت (23 تا 26 درجه سانتیگراد) و شرق قاره ای تر، وجود دارد. با میانگین دما از 77 تا 84 درجه فارنهایت (25 تا 29 درجه سانتیگراد).

سیسکوکازیا دارای آب و هوای نیمه خشک در غرب و آب و هوای خشک تر و بیابانی تر در شرق است. در ماوراء قفقاز، دشت کلخیدا دارای آب و هوای نیمه گرمسیری مرطوب با زمستان های معتدل و بارندگی سالانه 47 تا 71 اینچ (1200 تا 1800 میلی متر) است. در جنوب شرقی آب و هوای دشت Länkäran نیز نیمه گرمسیری مرطوب است اما با فصل خشک در آغاز تابستان. و دشت کورا ارس دارای آب و هوای نیمه گرمسیری خشک با زمستان های معتدل و تابستان های گرم و بارندگی سالانه 8 تا 16 اینچ (200 تا 400 میلی متر) است که در شرق کمتر است. تغار ارس میانه در ارتفاعات ارمنستان دارای آب و هوای مانند دشت پایین دست است اما چندان گرم نیست.

در قفقاز بزرگ، دما کاهش می‌یابد و فصل رشد با افزایش ارتفاع کوتاه‌تر می‌شود. و مجموع بارندگی در دامنه‌های کوهستان نسبت به دشت‌های همسایه بیشتر است. بالاتر از ارتفاع تقریباً 6500 فوتی (2000 متری)، جریان هوای غربی حاکم است که تأثیرات دریایی را تقویت می کند و شرایط آب و هوایی را تا حد زیادی تعدیل می کند. میانگین دمای هوا در ژانویه به 18 درجه فارنهایت (8- درجه سانتیگراد) و در آگوست به 55 درجه فارنهایت (13 درجه سانتیگراد) می رسد. از آنجایی که قفقاز بزرگ در زاویه ای نسبت به جریان های هوای غربی قرار دارد، سنگین ترین بارندگی، که حداکثر به بیش از 160 اینچ (4000 میلی متر) می رسد، در دامنه های جنوب و جنوب غربی جمع می شود. در ارتفاعات، آب و هوای سرد و کوهستانی با رطوبت زیاد حاکم است و برف چندساله بلندترین قله ها را می پوشاند. در امتداد سواحل شمالی دریای سیاه، آب و هوا معمولاً مدیترانه ای است، با زمستان های معتدل و بارانی و تابستان های خشک.

دامنه های قفقفاز چگونه اند ؟

دامنه‌های شمالی قفقاز کوچک که رو به دامنه‌های جنوبی قفقاز بزرگ است، دارای آب و هوای مشابه با دومی در ارتفاعات مربوطه است و بارندگی در غرب متمرکز است. در دامنه‌های کوه‌های تالش در جنوب شرقی، آب و هوا مرطوب است و میزان بارندگی سالانه آن به ۶۸ اینچ (۱۷۲۵ میلی‌متر) می‌رسد. ارتفاعات ارمنستان علیرغم مجاورت با دریای سیاه، آب و هوای قاره ای بسیار بیشتری نسبت به قفقاز بزرگ در ارتفاعات مربوطه دارد. برای مثال، در ارتفاع 2000 متری، میانگین دمای ماهانه در ارتفاعات ارمنستان 10 درجه فارنهایت (12- درجه سانتیگراد) در ژانویه و 64 درجه فارنهایت (18 درجه سانتیگراد) در جولای است. پوشش برف در سرتاسر ارتفاعات جنوبی چهار تا پنج ماه ادامه دارد، در حالی که میانگین بارندگی سالانه حدود 20 اینچ (500 میلی متر) و حداکثر بهاره است. به طور کلی، آب و هوای فلات‌های مرتفع نسبتاً سرد و قاره‌ای است و علف‌زارهای استپی نیمه‌خشک را پدید می‌آورد، در حالی که آب و هوای ارتفاعات مرطوب‌تر و آلپ‌تر است، با تابستان‌های خنک و زمستان‌های سرد و طولانی.

زندگی گیاهی

در غرب و مرکز سیسکوکازیا، زمانی پوشش گیاهی استپی بر روی خاک‌های سیاه غنی منطقه غالب بود، اما اکنون این مناطق عمدتاً به زمین‌های کشاورزی تبدیل شده‌اند. پوشش گیاهی جنگلی- استپی، با بلوط و راش که بر روی طبقه (سایبان جنگلی) غالب است، در ارتفاعات مرتفع استاوروپل، در اطراف کوه Beshtau، در بخش غربی رشته کوه Sunzha، و در دامنه شمالی قفقاز بزرگ یافت می شود. . سیسکوکازیای شرقی نیمه بیابانی است، با علف‌ها و درمنه (Artemisia) در خاک‌های شاه بلوط غنی‌تر و شوره‌هایی که خاک آن شور است. درمنه، شوره‌ها و گونه‌های زودگذر از ویژگی‌های دشت خشک کورا-ارس هستند و پوشش گیاهی مشابهی در منطقه ارس میانی وجود دارد. در دشت های کلخیدا و لنکاران، جنگل های پهن برگ نیمه گرمسیری اصلی جای خود را به کشت داده اند.

ارتفاعات پایین تر و وضعیت گیاهی قفقاز

در ارتفاعات پایین‌تر خود کوه‌ها، بین 2000 تا 3000 فوت (600 تا 900 متر)، چوب‌های درختی و جنگل‌های پهن برگ غالب است. در دامنه‌های دریای سیاه قفقاز بزرگ و در مناطق دورافتاده کوهستانی دشت کلخیدا، جنگل‌های مختلط راش، بلوط، ممرز، شاه بلوط و توسکا با لیانا و زیر درخت همیشه سبز روی خاک‌های ترا روزا و زرد وجود دارد. در کوه‌های تالش، جنگل‌های بلوط برگ شاه بلوط و Parrotia persica روی خاک‌های زرد شکوفا می‌شوند، در حالی که دورتر از شمال در ارتفاعات پشتوانه دشت خشک کورا-ارس، جنگل‌ها و گونه‌های خشک‌سالی (مقاوم در برابر خشکسالی) رشد می‌کنند. در جبهه شمالی قفقاز بزرگ، جنگل‌های بلوط غالب است که زیرشاخه‌ای از چوب برس (اجتماعی از گیاهان کم‌رشد) دارد.

ارتفاعات بالاتر و وضعیت گیاهی قفقاز

در ارتفاعات بالاتر تا 6500 فوت (2000 متر)، هر دو قفقاز بزرگ و کوچک از جنگل های بلوط، ممرز و راش در خاک های قهوه ای حمایت می کنند. جنگل‌های نارون قفقازی و صنوبر نوردمان در غرب و جنوب غربی و گاهی اوقات جنگل‌های کاج دورتر در شرق جای این جنگل‌ها را در ارتفاعات بالاتر می‌گیرند. علف های پر و علف سوزنی خاک سیاه استپ های فلات های گدازه ای و دشت های ارتفاعات ارمنستان را می پوشانند. استپ ها و علفزارهای بلند نیز در میان کوه های داغستان گسترده است.

در ارتفاعات 6500 فوتی (2000 متری) در قفقاز بزرگ و در رشته‌های ماوراء قفقاز، پوشش گیاهی مراتع کوهستانی سه کمربند متوالی را پوشش می‌دهد: زیرآلپی، آلپی، و زیرزمینی. در نهایت، در حدود 10000 فوت (3000 متر) منطقه یخچال های طبیعی و برف دائمی آغاز می شود.

زندگی حیوانی

جانوران قفقاز بزرگ و کوچک شامل گونه‌های بومی خاص – بز کوهی قفقاز غربی و داغستانی، یا تور، باقرقره سیاه قفقازی، و بوقلمون کوهستانی قفقازی یا ولار – و حتی برخی از جنس‌های بومی مانند بزهای کوهستانی دراز است. خال پنجه دار (Prometheomys schaposchnikowi). سایر پستانداران معمولی عبارتند از: بابونه، گوزن قرمز، خرس، سیاه گوش و روباه. جانوران Ciscaucasia هم به اروپای شرقی و هم به آسیای مرکزی مربوط می شود. ارتباط اخیر در دشت کورا-ارس مشهود است که محل زندگی غزال ایرانی (Gazella subgutturosa)، جوجه تیغی گوش دراز، جربوآ و گربه جنگلی (Felis chaus) است. جانوران کوه های تالش که شامل پلنگ و جوجه تیغی است، مربوط به مناطق جنوبی تر است، در حالی که جانوران ارتفاعات ارمنستان با سنجاب زمینی یا سوسلیک (Citellus) و جربوآ کوهی مربوط به آناتولی است. آلاکتاگا ویلیامسی).

مردم قفقاز

جمعیت روستایی قفقاز به طور نابرابر توزیع شده است و پرتراکم ترین بخش این منطقه در امتداد ساحل دریای سیاه قرار دارد. دره رودخانه ریونی و چندین دره کوچکتر در ماوراء قفقاز به طور فشرده کشت می شوند و از جمعیت مزارع بزرگ حمایت می کنند و دامنه کوه ها نیز تراکم جمعیت قابل توجهی دارد. مناطق کوهستانی قفقاز و استپ های خشک و دشت های پست سواحل خزر، با این حال، جمعیت کمی دارند. ساکنان شهرها تقریباً سه پنجم کل جمعیت را تشکیل می دهند و در ارمنستان و اوستیای شمالی این نسبت حتی بیشتر است. سه شهر باکو، تفلیس و ایروان بیش از یک میلیون نفر جمعیت دارند.

نقش قفقاز و فرهنگ در اروپا و آسیا

قفقاز از دیرباز به عنوان رابط بین اروپا و آسیا نقش عمده ای ایفا کرده است و از طریق آن فرهنگ بین النهرین باستان به سمت شمال گسترش یافته است. فرهنگ های بومی نیز به وجود آمدند. به ویژه، قفقاز یکی از باستانی ترین مراکز برنز کاری از نیمه اول هزاره دوم قبل از میلاد بود. هرودوت و نویسندگان بعدی مانند استرابون از مردمان خودگردان قفقاز نام برده اند. در قرون بین دوران باستان پیش از کلاسیک و قرن چهاردهم پس از میلاد، قفقاز مورد تهاجمات پی در پی مردمان مختلف از جمله سکاها، آلانی ها، هون ها، خزرها، عرب ها، ترک های سلجوقی و مغول ها قرار گرفت. این منطقه همچنین با دنیای مدیترانه در تماس بود. این تاریخ تهاجمات و تماس های دور اثر خود را در فرهنگ مردم قفقاز به جا گذاشته است. تأثیرات خاورمیانه به ویژه زبان های ایرانی از یک سو و دین مسیحی و اسلامی از سوی دیگر را منتشر کرد. تاریخ متأخر، که با دوره طولانی رقابت بین ترکیه عثمانی و ایران آغاز شد، با پیشرفت فرهنگ روسی مشخص شده است که از قرن شانزدهم به بعد به قفقاز هر چه بیشتر نفوذ کرد. در طول این روند، گروه های قومی فردی، تحت فشار همسایگان قوی تر، به دره های رشته کوه پناه می بردند تا خود را در انزوا حفظ کنند.

زبان مردم قفقاز

بیش از 50 قوم مختلف در قفقاز زندگی می کنند. روس‌ها و اوکراینی‌ها که بیش از چهار پنجم کل جمعیت سیسکوکازیا را تشکیل می‌دهند، به زبان‌های اسلاوی خانواده هند و اروپایی صحبت می‌کنند. زبان ارمنی ها نیز هندواروپایی است اما از سایر گروه های زبانی خانواده متمایز است. اوستی ها، کردها، تات ها و تالش ها به زبان های هندواروپایی شاخه ایرانی تکلم می کنند. با این حال، اکثر مردم به زبان‌هایی صحبت می‌کنند که گاه به عنوان یک زبان قفقازی «خانواده» طبقه‌بندی می‌شوند، اگرچه هیچ مدرکی دال بر ارتباط زبانی بین زبان‌های کارتولی (یا قفقاز جنوبی) و قفقاز شمالی وجود ندارد. مهم‌ترین زبان قفقازی گرجی است که توسط ملتی صحبت می‌شود که گروه‌های متعددی از دیرباز در آن ادغام شده‌اند. گرجی و بسیاری از گویش‌های آن متعلق به خانواده Kartvelian است، گروه‌های دیگر بخش‌های آبخازو-آدیغی و ناخو-داغستانی از خانواده قفقاز شمالی هستند. گروه آبخازو-آدیغی شامل زبان های کاباردی (چرکسی)، آدیغی، و اوبیخ و همچنین ابازا و آبخازی (که هر دو به شدت تحت تأثیر زبان گرجی همسایه قرار گرفته اند) است. گروه ناخو داغستانی متشکل از زبان‌های نخ، از جمله چچنی و اینگوش، و زبان‌های داغستانی است که عمدتاً توسط زبان‌های آوار-اندی-دیدو، لک-درگین (لک-درگوا) و لزگی نمایندگی می‌شوند. گروه داغستانی زبان‌های قفقازی کاملاً از زبان‌های ترکی رایج در داغستان متمایز است – یعنی زبان‌های کومیکی و نوگای. از دیگر زبان های ترکی قفقاز می توان به کاراچایی و بالکارکی و آذربایجانی که به طور گسترده صحبت می شود اشاره کرد.

اقتصاد

لایه های سنگی اخیر در اطراف قفقاز بزرگ، به ویژه در دشت کورا-ارس و زیر دریای خزر، حاوی ذخایر نفتی هستند. اینها همچنین با گاز طبیعی در سنگهای قدیمی سیسکوکازیا رخ می دهد، در حالی که در داغستان ذخایر نفت، گاز طبیعی و زغال سنگ وجود دارد. سنگ‌های فلزی با سنگ‌های ماگمایی که از اعماق پوسته به بالا رانده می‌شوند مرتبط هستند: آهن مگنتیت در نزدیکی Daşkäsän در آذربایجان وجود دارد. مس و مولیبدن در چندین بخش از ارتفاعات ماوراء قفقاز یافت می شود. چندین سنگ معدن فلزی در قفقاز بزرگ وجود دارد. و منگنز در نزدیکی چیاتورا در گرجستان یافت می شود. مصالح ساختمانی شامل مارنهای سیمانی نووروسیسک در سیسکوقازی در جنوب شبه جزیره تامان و توفهای رز رنگی کوه آراگاتس در ارمنستان است. چشمه های آب معدنی قفقاز در سراسر اروپای شرقی شناخته شده است.

این فراوانی منابع باعث شد که قفقاز به یکی از مناطق توسعه یافته اقتصادی اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شود. فلزات غیر آهنی، هیدروکربن ها و زغال سنگ در مقادیر زیادی استخراج می شوند. نیروی برق آبی به خوبی توسعه یافته است و به شدت مورد استفاده قرار می گیرد. ایستگاه های برق آبی بر روی رودخانه های کورا، خرمی (یکی از شاخه های سمت راست کورا) و ریونی ساخته شده اند. در چندین رودخانه قفقاز بزرگ؛ و در رودخانه هرازدان ارمنستان، جایی که پتانسیل قابل توجه رودخانه توسط زنجیره ای از ایستگاه های پایین دست مورد بهره برداری قرار گرفته است. تعدادی از مراکز صنعتی بزرگ در منطقه قفقاز چدن و ​​فولاد، لوکوموتیو، کامیون و اتومبیل، لاستیک و سایر محصولات شیمیایی، سیمان، آلیاژهای فلزات سخت، منسوجات و کفش، و محصولات غذایی و تنباکو تولید می کنند.

منطقه قفقاز بهترین شرایط را برای کشاورزی در اوراسیا دارد. کشاورزی مختلط در خاک های سیاه و غنی غرب و مرکز سیسکوکازیا انجام می شود. چای، مرکبات، درخت تونگ و بامبو در مناطق پست و نیمه گرمسیری مرطوب و مناطق کوهپایه ای ماوراءالنهر رشد می کنند. مناطق دیگر تنباکو، انگور و میوه های مختلف تولید می کنند. از آب رودخانه های متعدد قفقاز برای آبیاری نواحی خشک شرق سیسکوکاسیا، دشت کورا-ارس و زمین های اطراف ناوچه ارس میانه استفاده می شود. در ارتفاعات قفقاز، فعالیت اولیه دامپروری (عمدتاً گوسفند و گاو) است، اگرچه مردم آنجا برخی از محصولات کوهستانی را نیز می کارند و به دنبال صنایع دستی اندکی می روند.

قفقاز با سواحل زیبای خود در امتداد سواحل دریای سیاه و خزر به یک منطقه تفریحی محبوب تبدیل شده است. چشمه های آب معدنی و آب و هوای معتدل در تمام طول سال آن را به محیطی مناسب برای درمان بسیاری از بیماری ها تبدیل کرده است. میلیون ها نفر از روسیه و سایر کشورها هر ساله برای استراحت، درمان پزشکی و لذت بردن از فعالیت های تفریحی مانند کوهنوردی و اسکی به قفقاز می آیند.

حمل و نقل

راه آهن در قفقاز به خوبی توسعه یافته است. خطوط تنه در هر یک از رشته کوه های اصلی حلقه می زنند و از Cau عبور می کنند

تنگه کازیان از طریق قفقاز؛ شاخه هایی از خطوط اصلی از میان بسیاری از دره ها می گذرد. شبکه متراکم بزرگراه ها به شدت برای حمل و نقل مسافر و بار استفاده می شود. خطوط لوله نفت و گاز طبیعی نیز از منطقه عبور می کنند. علاوه بر این، پایین دست رودخانه های کورا، کوبان و ریونی قابل کشتیرانی است.

نقشه کشی در قفقاز

مطالعات نقشه‌کشی مدرن منطقه توسط دانشمندان روسی در سیسکوکازیا در حدود سال 1815 آغاز شد و برخی از نقشه‌های مقیاس متوسط ​​در سال 1862 تهیه شد. نقشه‌های مقیاس بزرگ در سال 1866 ظاهر شدند. و بررسی ارتفاعات قله در قفقاز بزرگ، از سال 1881، مبنایی را برای مطالعه یخبندان این رشته فراهم کرد. اولین صعود به کوه البروس در سال 1829 توسط یک کوهنورد کاباردین به نام کیلار خشیروف انجام شد که به قله شرقی رسید. قله غربی بالاتر برای اولین بار در سال 1874 توسط چهار انگلیسی صعود شد.

در طول قرن بیستم، بسیاری از مطالعات قفقاز توسط محققان شوروی انجام شد. اجزای مختلف محیط طبیعی منطقه مورد بررسی قرار گرفته و مطالعات یکپارچه در کل سیستم کوهستانی و مناطق خاصی مانند ارمنستان، آذربایجان و گرجستان انجام شده است. اطلس های بسیار دقیق نیز منتشر شده است.

نام قفقاز از کجا ماده است ؟

نام قفقاز شکل لاتینی شده کائوکاسوس است که جغرافی دانان و مورخان یونان باستان از آن استفاده می کردند. کاوکاز روسیه نیز از همین منشاء است. تصور می‌شود که اشتقاق نهایی از Kaz-kaz باشد، نام هیتی برای مردمی که در ساحل جنوبی دریای سیاه زندگی می‌کنند. این نامگذاری باستانی اهمیت تاریخی این منطقه را منعکس می کند: در اساطیر یونانی این محدوده صحنه مصائب پرومتئوس بوده است و آرگونات ها به دنبال پشم طلایی در سرزمین کولخیس (دشت کولخیدای گرجستان امروزی) بودند که در برابر مردم لانه می کند. محدوده در سواحل دریای سیاه این رشته‌ها همچنین به یک مسیر زمینی اصلی به سمت شمال برای انتشار فرهنگی تمدن‌های هلال حاصلخیز خاورمیانه تبدیل شدند. مردمان منطقه از زمان‌های اولیه تنوع قومی و فرهنگی خارق‌العاده‌ای را به نمایش گذاشته‌اند: برای مثال، کولشی‌ها، همانطور که در قرن پنجم پیش از میلاد توسط مورخ یونانی هرودوت توصیف شد، مصری‌های سیاه پوست بودند، اگرچه منشأ واقعی آنها نامشخص است. در قرن‌های بعدی، موج‌های متوالی مهاجرت مردم از سراسر اوراسیا به گروه‌های تثبیت‌شده‌تر در منطقه افزوده شد و توسط آنها شکل گرفت. جای تعجب نیست که در قفقاز نسبت به هر منطقه دیگری با اندازه مشابه در جهان به زبان های مختلف صحبت می شود.

قفقاز چه ملیتی دارد؟

گروه های اسلاو بیش از یک سوم کل جمعیت قفقاز را تشکیل می دهند. آنها در شمال زندگی می کنند و عمدتاً از روس ها و اوکراینی ها تشکیل شده اند. در نهایت، گروه‌های هند و اروپایی مانند کردها، تالش‌ها، تات‌ها، یونانی‌ها و روم‌ها (کولی‌ها) در مناطق مختلف قفقاز پراکنده هستند.

قفقاز را چه کشورهایی تشکیل می دهند؟

این کشورها عبارتند از جمهوری ارمنستان، جمهوری آذربایجان، جمهوری بلاروس، جمهوری گرجستان، جمهوری قزاقستان، جمهوری قرقیزستان و فدراسیون روسیه. گرجستان، ارمنستان و آذربایجان در منطقه قفقاز جنوبی قرار دارند.

قفقاز در اروپا است یا آسیا؟

قفقاز (/ˈkɔːkəsəs/)، یا قفقاز (/kɔːˈkeɪʒə/)، منطقه ای است که اروپا و آسیا را در بر می گیرد، بین دریای سیاه و دریای خزر، که عمدتاً توسط ارمنستان، آذربایجان، گرجستان و بخش هایی از جنوب روسیه اشغال شده است.

قفقاز دقیقا کجا قرار دارد؟

رشته کوه های قفقاز مرزی بین روسیه از شمال، گرجستان در جنوب و آذربایجان در جنوب شرقی تشکیل می دهد. قفقاز کوچک به سمت جنوب شرقی از گرجستان تا ارمنستان امتداد دارد