برادران رایت که بودند؟
برادران رایت ، اورویل که در تاریخ (19 اوت 1871 – 30 ژانویه ، 1948) و ویلبر در تاریخ (16 آوریل 1867 – 30 مه 1912) چشم به جهان گشودند .
دو پیشکسوت هواپیمایی هوانوردی آمریکا بودند که عموماً با اختراع ، ساخت و ساز برای خودشان اعتبار داشتند .ولی از همه مهمتر برای پرواز اولین هواپیمای موفق امیز جهان شهرت بسیار کسب کردند . آنها اولین پرواز کنترل شده و پایدار از یک هواپیمای قدرتمند و سنگین را در هوا را تجربه نمودند .
برادران رایت پرواز رایت را در 17 دسامبر 1903 ، در چهار مایلی جنوب کیتی هاوک ، کارولینای شمالی انجام دادند. در سالهای 1904-05 ، برادران ماشین پرواز خود را به اولین هواپیمای عملی بالگرد ، یعنی Wright Flyer III توسعه دادند. اگرچه این اولین بار نبود که کسی اقدام به اختراع هواپیما و پرواز کردن می نمود بلکه ، برادران رایت اولین کسی بودند که کنترل کردن هواپیما ها را اختراع کردند و این امر باعث شد پرواز با نیروی ثابت انجام شود.
موفقیت این برادران ایجاد یک سیستم کنترل سه محور بود که به خلبان این امکان را می داد تا هواپیما را به طور مؤثر هدایت کند و تعادل خود را حفظ کند. این روش در انواع هواپیما های مختلف ثابت استاندارد است. از ابتدای کار هوانوردی خود ، برادران Wright بر ایجاد یک روش قابل اعتماد برای کنترل خلبان به عنوان کلید حل “مشکل پرواز” متمرکز شدند. این رویکرد با سایر آزمایشگران آن زمان که تأکید بیشتری بر توسعه موتورهای قدرتمند داشتند ، تفاوت معنا داری داشت. در اولین برخورد با ایالات متحده آنها ادعا اختراع ماشین پرواز را نداشتند ، بلکه می گفتند این سیستمی از کنترل آیرودینامیکی است که سطوح یک ماشین پرواز را دستکاری می کند.
فعالیت های قبلی
این برادران با کار کردن سالها در دیتون ، فروشگاه مستقر در اوهایو با چاپخانه ، دوچرخه ، موتور و سایر ماشین آلات مهارتهای مکانیکی لازم برای موفقیت خود را به دست آوردند. کار آنها با دوچرخه بویژه بر این عقیده تأثیر داشت که یک وسیله نقلیه ناپایدار مانند ماشین پرواز می تواند با عمل کنترل و متعادل شود. آنها از سال 1900 تا نخستین پرواز های پرتحرک خود در اواخر سال 1903 آزمایش های گسترده ای را انجام دادند که مهارت آنها را به عنوان خلبان نیز توسعه می داد. چارلی تیلور به بخش مهمی از تیم تبدیل شد و اولین موتور هواپیمای خود را با همکاری نزدیک با برادران ساخت.
وضعیت برادران رایت به عنوان مخترعین هواپیما مورد مخالفت طرفین مختلف قرار گرفته است. بحث و گفتگوهای زیادی درباره ادعاهای رقابتی هواپیمای اولیه وجود دارد. ادوارد روچ ، مورخ پارک تاریخی تاریخی میراث هواپیمایی دیتون ، معتقد است که آنها مهندسین بسیار خودآموزی بودند که می توانستند یک شرکت کوچک را اداره کنند ، اما آنها مهارت و مزاج کسب و کار و مزاج را برای تسلط بر صنعت رو به رشد هوانوردی نداشتند.
وضعیت برادران رایت به عنوان مخترعین هواپیما مورد مخالفت طرفین مختلف قرار گرفته است. بحث و گفتگوهای زیادی درباره ادعاهای رقابتی هواپیمای اولیه وجود دارد. ادوارد روچ ، مورخ پارک تاریخی تاریخی میراث هواپیمایی دیتون ، معتقد است که آنها مهندسین بسیار خوبی بودند که می توانستند یک شرکت کوچک را اداره کنند ، اما آنها مهارت و مزاج کسب و کار و مزاج را برای تسلط بر صنعت رو به رشد هواپیمایی ندارند.
دوران کودکی برادران رایت
برادران رایت از پدر مادر خود میلتون رایت (1917-1828) ، از انگلیسی و هلندی تبار ، و سوزان کاترین کورنر (1831-1831) ، از اجداد آلمانی و سوئیس به همراه پنج فرزند دیگر بودند . مادر میلتون رایت ، کاترین ریدر ، از فرزندان خانواده واندر بیلت و خانواده Huguenot Gano از نیو روشل ، نیویورک به دنیا آمد . ویلبر در سال 1867 در نزدیکی میلویل ، ایندیانا متولد شد. اورویل در دیتون ، اوهایو ، در سال 1871. برادران ویلبر رایت هرگز ازدواج نکردند.
هیچکدام از کودکان رایت اسم وسط نداشتند. درعوض ، پدرشان بسیار کوشید تا نامهای اوليه متمایز را به آنها بدهد. ویلبر به ویلبر فیسک و اورویل برای اروویل دیوی تبدیل شدند ، هر دو روحانی که میلتون رایت تحسین می کردند ، معرفی شدند. آنها “ویل” و “اورو” به دوستان خود و در دیتون ، همسایگان آنها ، آنها را به سادگی “بچه های اسقف” یا “پسران اسقف” می شناختند.به دلیل مقام پدرشان به عنوان اسقف در کلیسای برادران متحد در مسیح ، که او غالباً مسافرت می کرد و رایت ها به طور مکرر حرکت می کردند ، دوازده بار قبل از بازگشت به طور دائم دیتون در سال 1884. در مدرسه ابتدایی ، اروویل به بدگویی می کرد گاهی و یک بار اخراج شد. در سال 1878 ، هنگامی که خانواده در Cedar Rapids ، آیووا زندگی می کردند ، پدرشان برای دو پسر کوچکترش یک هلیکوپتر اسباب بازی به خانه آورد. این دستگاه مبتنی بر اختراعی از پیشگامان هوانوردی فرانسوی ، Alphonse Pénaud بود . از کاغذ ، بامبو و چوب پنبه با یک نوار لاستیکی برای چرخاندن روتور آن ، طول آن تقریباً 1 فوت (30 سانتی متر) بود. ویلبر و اورویل تا زمانی که ان را شکستند با آن بازی کردند و سپس خودشان آن را ساختند. در سالهای بعد ، آنها تجربه خود را با اسباب بازی به عنوان جرقه علاقه به پرواز عنوان کردند.
دوران دبیرستان
هر دو برادر در دبیرستان شرکت کردند ، اما دیپلم نگرفتند. حرکت ناگهانی خانواده در سال 1884 از ریچموند ، ایندیانا ، به دیتون ، اوهایو ، جایی که خانواده در دهه 1870 در آن زندگی می کردند ، مانع از گرفتن ویپل پس از اتمام دوره چهار ساله دبیرستان شد. این دیپلم در تاریخ 16 آوریل 1994 پس از مرگ به ویلبر اعطا شد که این روز تولد 127 سالگی وی بود .
در اواخر سال 1885 یا اوایل سال 1886 ویلبر در حالی که یک بازی اسکیت روی یخ با دوستان خود بازی می کرد ، چوب هاکی به صورتش اصابت کرد و در نتیجه دندان های جلوی وی از بین رفت. او تا آن زمان سرسخت و ورزشکار بوده است و اگرچه مصدومیت وی به خصوص شدید نبود ، اما کنار رفت. او برنامه ریزی کرده بود که در ییل شرکت کند. در عوض ، او چند سال بعد را عمدتا در خانه گذراند. در این مدت او از مادر خود که به طور مستمر که به بیماری سل مبتلا شده بود ، مراقبت می کرد ، در کتابخانه پدرش به طور گسترده کتاب می خواند و در زمان جنجال در کلیسای برادران به پدرش کمک می کرد ، اما همچنین از عدم جاه طلبی خود ابراز نگرانی می کرد.
ایده کنترل
علی رغم سرنوشت لیلینتال ، برادران طرفدار استراتژی او بودند: برای دستیابی به هنر کنترل قبل از تلاش برای پرواز با موتور رانده ، سوار هواپیما شوید.
درگذشت هوانوردی بریتانیایی پرسی پیلچر در سقوط هواپیمای بدون سرنشین دیگر در اکتبر سال 1899 فقط این عقیده را تقویت کرد که یک روش قابل اعتماد برای کنترل خلبان کلید اصلی موفقیت آمیز و ایمن پرواز است. آنها در آغاز آزمایشات خود ، کنترل را به عنوان بخش سوم حل نشده “مشکل پرواز” در نظر گرفتند. آنها معتقد بودند كه دانش وعده كافي در مورد دو موضوع ديگر – بال و موتور – قبلاً وجود داشته است. بنابراین ، برادران رایت با تمرین کنندگان با تجربه روز بسیار تفاوتی داشتند ، به ویژه Clément Ader ، Maxim و Langley که موتورهای قدرتمندی ساخته بودند ، آنها را به ایرادهای مجهز به دستگاههای کنترل نشده مجهز متصل کردند و انتظار داشتند بدون تجربه قبلی در پرواز به هوا بروند. اگرچه با ایده لیلیتانال در مورد تمرین موافق بود ، رایتز دید که روش تعادل و کنترل وی با تغییر وزن بدن ناکافی است. آنها مصمم بودند چیز بهتری پیدا کنند.
اولین پرواز قدرتمند
در اردوگاه در Kill Devil Hills ، آنها با هفته ها تأخیر ناشی از شفت های پروانه شکسته را در طول آزمایش موتور تحمل کردند. پس از تعویض شفت ها (نیاز به دو سفر به دیتون) ، ویلبر برنده یك سكه شد و در 14 دسامبر سال 1903 یك پرواز سه ثانیه ای انجام داد ، پس از برخاستن متوقف شد و صدمات جزئی داشت .از آنجا که 13 دسامبر سال 1903 ، یکشنبه بود ، برادران در آن روز هیچ تلاشی نکردند ، حتی اگر هوا خوب باشد ، بنابراین اولین پرواز آزمایشی آنها در 121 سالگرد اولین پرواز تست بالون هوای گرم اتفاق افتاد که برادران مونتگولفایر در تاریخ 14 دسامبر 1782 انجام داده است. ویلبر در پیامی به خانواده خود با اشاره به محاکمه اینكه “تنها موفقیت جزئی” است ، اظهار داشت: قدرت کافی است ، اما به دلیل عدم وجود خطای ناچیز به دلیل عدم تجربه با این دستگاه و این روش شروع ، بدون شک ماشین به زیبایی پرواز خواهد کرد.
پس از تعمیرات ، رایتینگ سرانجام در 17 دسامبر سال 1903 به پرواز در آمد و هر دو پرواز را از سطح زمین به داخل یک سرریز یخ زدگی انجام داد و به 27 مایل در ساعت (43 کیلومتر در ساعت) رسید. اولین پرواز ، توسط اورویل در ساعت 10:35 صبح ، با 120 پا (37 متر) در 12 ثانیه ، با سرعتی تنها 6.8 مایل در ساعت (10.9 کیلومتر در ساعت) از روی زمین ، که در یک عکس معروف ثبت شد انجام دادند. دو پرواز بعدی حدود 175 و 200 پا (53 و 61 متر) به ترتیب توسط ویلبر و اورویل پوشانده شده اند. ارتفاع آنها در حدود 10 فوت (3.0 متر) بالاتر از سطح زمین بود.
نظرات و اطلاعات خود را در این مورد با ما در میان بگذارید
