هند یک منطقه‌ای از تفاوت‌های بسیار است – همان طور که کلیشه می‌گوید. اقتصاد مدرن آن در حال رونق است و به ویژه در حوزه فناوری اطلاعات قوی عمل می‌کند، همچنین بازارهای پرهیاهوی که دقیقاً همانند پانصد سال پیش به نظر می‌رسند – به جز تلفن‌های همراه و دی‌وی‌دی‌ها. برخی از هندی‌ها، به شدت به همان مدرنیته روزگاری که در غرب به عنوان یک مسئلهٔ مسلم در نظر گرفته می‌شود، عصبانی‌اند که کشورشان هنوز هم بخاطر گاوهای مقدس و آیین‌های عجیب و غریبش معروف است. تصویرهای ذهنی سخت‌تر قابل قبول هستند. اما آنها نباید از این فهرست عصبانی شوند: این فقط یک گوشه کوچک و جذاب از کشور بزرگ، شگفت‌انگیز و چند وجهی هند است که نمایش داده می‌شود.
۱۰ – روی آتش راه رفتن
مردمان جنوب هند با پیاده‌روی با پای برهنه روی زمینی پر از چوب‌های آتش‌فشانی داغ یا گاهی زغال‌های گرم و تابان، جشن مهمی به نام جشن تیمیتی را “جشن می‌گیرند”. این عملیات را به افتخار دیوی هندوی دروپاتی آمان انجام می‌دهند. بنابراین به جای عبور سریع از این زمین، عاشقان در این راه‌روی آتش باید به آرامی حرکت کنند، گویی دارند در پارک قدم می‌زنند. این مراسم با عبور کشیش سر از زمین آغاز می‌شود که قدرت‌های مقدس را نمایان می‌کند و دارای یک قدرت مقدس می‌باشد. سپس مردان دیگری در ادامهٔ او، به تلاش می‌پردازند تا با تحمل درد و زحمت، پرهیزکاری‌شان را اثبات کنند. شرکت‌کنندگان زخم‌های سوختگی بر پاهای‌شان دارند و در مواقع پرتوقع و ناگهانی که به لانهٔ آتش می‌افتند، زخم‌های بدتری هم ممکن است ببینند.
۹ – قلاب زدن
در جشن توکام، پشت مذهبیان متعهد هندو توسط قلاب‌های تیز نفوذ می‌شود؛ سپس مردان با استفاده از طناب‌ها از زمین بلند می‌شوند و به یک سازهٔ چوبی منتقل می‌شوند. گاهی اوقات، حتی کودکان نیز به دستان شرکت‌کنندگان بسته می‌شوند. این جشن از مناطق جنوبی هند نشأت گرفته است و پس از فشارهای مداوم از سازمان‌های حقوق بشر، حکومت هند این جشن را ممنوع اعلام کرده است.
۸ – مبارزه با گاو نر
برخلاف همتای اسپانیایی خود، جنگ با گاو در هند، یا جالیکاتو، بدون استفاده از هیچ طناب یا ابزار دیگری انجام می‌شود. خوشبختانه، پس از آن نیز جان گاو نجات می‌یابد، زیرا گاوها به شدت مقدس در هند محسوب می‌شوند. این مراسم در زمان پونگال (جشن تشکر از برداشت محصول) جشن گرفته می‌شود و یکی از خطرناک‌ترین ورزش‌هایی است که در هند انجام می‌شود. جوانان عاشق افتخاری یائس هستند که معمولاً تلاش می‌کنند گاو را فرمانبرداری کنند یا حداقل به آن چسبیده مانده و پاداشی را (معمولاً پول) بگیرند. بیش از صد نفر در جنوب هند در طول دو دهه گذشته کشته شده‌اند. یک پرونده علیه جالیکاتو همچنان در دادگاه عالی هند در دست بررسی است و احتمالاً ممنوعیت مطلق این ورزش در نظر گرفته می‌شود. گاوها به اجبار الکل می‌خورند؛ چشمانشان با فلفل چیلی پاشیده می‌شود و تستیکل‌هایشان فشار داده می‌شود تا عصبانی شوند.
۷ – خود زنی
محرم اولین ماه در تقویم اسلامی است و این ماه مصادف با سالروز نبرد کربلاست که امام حسین بن علی و سپس 72 رزمنده در ده روز بعد کشته شدند. مسلمانان شیعه در هند و همچنین کشورهای دیگر مانند پاکستان و بنگلادش با شلاق زدن بر بدن برهنه خود با دسته‌ای زنجیر به نام «متام» عزاداری می‌کنند. گاهی اوقات، این ماتام ها دارای تیغ یا چاقو نیز هستند.
۶ – بیوه سوزانی
ساتی، که در قرن هفدهم به طور گسترده‌ای انجام می‌شد، یک آیین بود که به وسیله آن، یک بیوه – به طور داوطلبانه یا بدون اراده – پیش از سوخته‌شدن زنده به همراه جسد همسرش دراز می‌کشید. بیوه‌زنانی که در تلاش برای فرار از این سرنوشت قرار می‌گرفتند، علی‌رغم فشار اجتماعی شدید برای خودسوزی، به ساختار آتش‌افروزی بسته می‌شدند، یا عضویاتشان شکسته می‌شد تا از تلاش‌های بیشتری برای فرار جلوگیری شود. گاهی اوقات، حتی با چوب‌های بامبو به آتش‌افروزی جلوه می‌دهند. حتی اگرچه در سال 1859 توسط دولت استعماری بریتانیا در هند ممنوع شد، اما در برخی مناطق هنوز به انجام می‌پرداخت. تحت حکومت کنونی هند، همچنان ممنوع است و برای کسانی که هنوز به اجبار زنان بی‌گناه به مرگ می‌اندازند، جرایم سنگین تعیین شده‌اند.
۵ – پرتاب بچه
هر سال در ماه دسامبر، بیش از صد نوزاد از سقف معبد به میان جمعیت زیر پرتاب می شوند. آنها از ارتفاع 200 فوتی پایین می‌آیند، جایی که گروهی از مردان با پارچه‌ای که قرار است آنها را بگیرند منتظر ایستاده‌اند. دلیل؟ زوج‌های متاهل – که به‌دنبال سعادت، شاید از قضا، نوزادان بیشتری هستند – در این رویداد شرکت می‌کنند. همچنین گفته می شود که سلامتی و خوشبختی را برای خانواده به ارمغان می آورد. دولت هند به دنبال ممنوعیت اجرای مراسم فک انداختن است که در ایالت جنوبی کارناتاکا برگزار می شود.
۴ – رولینگ غذا
در برخی از معابد کارناتاکا، ممکن است دستور داده شود که بایستید، به زانو درآیید و بپیچید. عابدان بدن‌های خود را روی پاره‌های غذا که توسط براهمین‌ها – بالاترین کستی کشیشی در هند – رها شده‌اند، پیچ می‌زنند. این عمل پیچ می‌زدن توسط تمامی کست‌های پایین‌تر از براهمین انجام می‌شود و گفته می‌شود که از بیماری‌های پوستی درمان می‌کند. عمل ماده سنانا بیش از ۵۰۰ سال است که در عمل است، اما در حال حاضر در حالیکه ممکن است به ممنوعیت برسد. با اینکه در سال‌های اخیر محدودیت‌هایی در برخی از معابد اعمال شده بود، اما پس از اعتراضات مذهبیان مخلص، این محدودیت‌ها لغو شدند. اعضای دولت هند بنابراین تصمیم گرفته‌اند به جای تحمیل اراده به مردم، آنها را آموزش دهند. به آنها موفقیت آرزو می‌کنیم.
۳ – رفع شیاطین با پاره کردن مرغ
در آیین هندو، جن گیری به روش های مختلف و بر اساس سنت های مناطق مختلف انجام می شود. یکی از این روش‌ها ذبح مرغ سفید است: قسمت‌های خون‌آلود توسط پاندیت یا کشیش که معمولاً مسئول انجام جن‌گیری است، در اطراف خانه پخش می‌شود. سپس فرد تسخیر شده به عنوان یک شیطان یا با نام یکی از بستگان مرده که ممکن است در درون آنها تبدیل به شیطان شده باشد خطاب می شود. گفته می شود این شیاطین یا ارواح از جوجه های سفید می ترسند. در برخی موارد، گزارش شده است که شیطان فریاد زده است “من می روم!” من می روم!» از طریق بدن تسخیر شده، قبل از اینکه ظاهراً ترک کنم. ظاهراً این امر با احیای فوری فرد جن‌گیری شده دنبال می‌شود که به نظر می‌رسد از چیزی شبیه خلسه بیدار می‌شود و هیچ خاطره‌ای از وقایع یا مرغ ندارد.
۲ – سوراخ کردن زبان
در این مراسم، از وسایل معمولی استفاده نمی‌شود؛ بلکه سوزن‌های بلند و تیز برای سوراخ کردن زبان استفاده می‌شود. این سوزن‌ها – که معمولاً از چوب یا فلز تهیه می‌شوند – ممکن است طولی داشته باشند که زبان به طور دائمی از دهان بیرون بیاید و قادر به واگرایی نباشد. این نوع سوراخ کردن در تعدادی از جشن‌های مذهبی رایج است. در برخی مناطق، پسران جوان و گاهی دختران هم در مراسم این نوع سوراخ کردن شرکت می‌کنند. افرادی که قصد دارند زبان‌شان را سوراخ کنند، یک گردنبند را برای یک روز قبل از مراسم بر دارند. مراسم سوراخ کردن معمولاً با رقص و شادی همراه می‌شود. این عملیات نیز در کشورهایی جز اندیا، در جنوب آسیا دیگر هم دیده می‌شود.
۱ – کشتار تولد دختر (کشتن دختران نوزاد به دلایل جنسیتی)
این آسیب اجتماعی نه تنها در هند، بلکه در بسیاری از نقاط دیگر جهان نیز وجود دارد که جمعیت آن کودکان پسر را مطلوب‌تر از کودکان دختر می‌دانند. ترجیح دادن به فرزند پسر می تواند آنقدر شدید باشد که نوزادان دختر ممکن است کشته شوند یا در رودخانه شناور شوند. به ویژه دختران نامشروع در معرض قتل ناشی از شرم قرار داشتند: تنها در صورتی که مردی با مادر آینده ازدواج کند می‌توانست کودک را نجات دهد – اما این اتفاق به ندرت رخ می‌داد. کودک کشی در قرن نوزدهم ممنوع شد.
