نزدیک ترین ستاره به زمین
پاسخ ساده این است که خورشید نزدیک ترین ستاره به زمین است که حدود 93 میلیون مایل با آن فاصله داریم ، اما این ممکن است پاسخگوی کاملی به این سوال نباشد . خارج از خورشید ، نزدیکترین همسایه سیستم ما آلفا قنطورس است. این یک ستاره نیست ، بلکه در واقع یک سیستم سه ستاره است – سه ستاره که توسط گرانش به هم متصل شده اند.
آلفا قنطورس A و B دو ستاره درخشان و در حال چرخش نزدیک با یک همدم دور و تاریک به نام پروکسیما قنطورس هستند. باینری داخلی به عنوان یک ستاره منفرد به نظر می رسد ، سومین ستاره درخشان در آسمان شب است ، اما در فاصله 4.37 سال نوری از خورشید قرار دارد. در واقع Proxima Centauri ضعیف است که ادعا می کند افتخار نزدیکترین همسایه ستاره ای واقعی ما را دارد که تنها 4.24 سال نوری از ما فاصله دارد.
تصور چنین فواصل وسیعی دشوار است ، اما یک تشبیه مشهور ، خورشید را به اندازه یک گریپ فروت تنظیم می کند. اگر می خواستید از خورشید به اندازه گریپ فروت خود به یک سیستم آلفا قنطورس به اندازه گریپ فروت برسید ، باید حدود 2500 مایل را طی کنید ، یعنی در فاصله فاصله ساحل تا ساحل در قاره ایالات متحده. و این فاصله فقط به نزدیکترین همسایه خورشید است! برای درک بهتر و توضیح بیشتر ادامه ی مطلب را مطالعه کنید تا نحوه ی محاسبه و تمام آن سوالاتی که ذهن شما را کنجکاو کرده است را در این مقاله بیابید .
آیا راهی برای رفتن به نزدیک ترین ستاره به زمین وجود دارد ؟
شاید نه. طرحی در دست ساخت است که توسط Breakthrough Starshot تأمین شده است و کاوشگرهای کوچکی در اندازه گوشی هوشمند را به سیستم آلفا قنطورس ارسال می کند. این یک سفر یک طرفه خواهد بود که این فضاپیمای مجهز این فاصله را طی بیست سال انجام می دهند .
ستاره شناسان دو سیاره پیدا کرده اند که به دور پروکسیما قنطورس می چرخند. گرچه بعید به نظر می رسد که قابل سکونت باشند ، اما می توانیم با سفر به این سیارات راه جدیدی از علم را بیاموزیم هرچند این سفر آسان نیست اما ارزش سرمایه گذاری را دارد .
نکته ی جالب توجهی که وجود دارد این است که ، پروکسیما قنطورس در حال حاضر تنها نزدیک ترین ستاره است. خورشید ، سیستم آلفای قنطورس و سایر ستارگان مجاور همگی با گذشت زمان در اطراف کهکشان راه شیری حرکت می کنند و هنگام سفر به هم نزدیک می شوند و از کنار یکدیگر عبور می کنند. حدود 10 هزار سال دیگر ، نزدیک ترین ستاره چیز دیگری خواهد بود.
در واقع ، مطالعات حرکات ستاره ها نشان می دهد که بسیاری از ستاره های دیگر در طول تاریخ خود نزدیک به منظومه شمسی جسورانه عمل کرده اند.
فاصله ما و نزدیک ترین ستاره به زمین
به طور خلاصه ، با عبور از حداکثر سرعت 56000 کیلومتر در ساعت ، فضای عمیق 1 بیش از 81000 سال طول می کشد تا 4.24 سال نوری بین زمین و پروکسیما قنطورس را طی کند. برای در نظر گرفتن این مقیاس زمانی ، بیش از 2700 نسل بشری خواهد بود .
همه ما در برهه ای از زندگی خود این سال را مطرح کرده ایم: سفر به ستاره ها چه مدت طول می کشد؟ آیا ممکن است در طول زندگی خودمان این اتفاق برایمان رخ دهد ، و آیا این نوع سفر می تواند روزی تبدیل به یک قاعده شود؟ پاسخ های بسیاری برای این سوال وجود دارد برخی بسیار ساده ، برخی دیگر در حوزه های علمی تخیلی. اما ارائه یک پاسخ جامع به معنای در نظر گرفتن تمام پاسخ ها به طور کلی لازم است داده شود .
متأسفانه ، هر ارزیابی واقع بینانه ای احتمالاً پاسخ هایی را به همراه خواهد داشت که کاملاً باعث دلسردی آینده پژوهان و علاقه مندان به سفرهای بین ستاره ای می شود. بخواهیم یا نخواهیم ، فضا بسیار بزرگ است و فناوری ما هنوز بسیار محدود است. اما اگر هرگز نگران “ترک لانه” نباشیم ، برای رسیدن به نزدیکترین منظومه شمسی در کهکشان خود گزینه های مختلفی پیش رو خوهیم داشت .
خورشید ما نزدیکترین ستاره به زمین خورشید است ، که یک ستاره نسبتاً متوسط “در هرتزپرونگ است -” دنباله اصلی “نمودار راسل. این بدان معنی است که بسیار پایدار است ، و فقط نوع مناسبی از نور خورشید را برای تکامل حیات در سیاره زمین فراهم می کند. ما می دانیم که سیارات دیگری در نزدیکی منظومه شمسی به دور سایر ستاره ها می چرخند و بسیاری از این ستارگان مشابه سیارات ما هستند.
در آینده ، اگر بشر بخواهد سیستم منظومه شمسی را ترک کند ، ما ستاره های زیادی خواهیم داشت که می توانیم به آنها سفر کنیم و بسیاری از آنها می توانند شرایط مناسب برای رشد زندگی را داشته باشند. اما کجا می خواهیم برویم و چه مدت طول می کشد تا به آنجا برسیم؟ فقط به یاد داشته باشید ، این همه حدس و گمان است و در حال حاضر هیچ معیاری برای سفرهای بین ستاره ای وجود ندارد. با این اوصاف ، یک روزی ما از اینجا می رویم!
همانطور که قبلاً اشاره شد ، نزدیک ترین ستاره به منظومه شمسی ما پروکسیما قنطورس است ، به همین دلیل ابتدا منطقی است که ابتدا یک مأموریت بین ستاره ای به این سیستم بکشیم. Proxima به عنوان بخشی از یک سیستم سه گانه ستاره به نام آلفا قنطورس ، در حدود 4.24 سال نوری (یا 1.3 پارسک) از زمین فاصله دارد. آلفا قنطورس در واقع درخشان ترین ستاره از سه منظومه است بخشی از یک باینری که به دور 4.37 سال نوری از زمین فاصله دارد در حالی که پروکسیما قنطورس (کم نورترین این سه) یک کوتوله قرمز منزوی است که حدود 0.13 سال نوری از باینری فاصله دارد.
و در حالی که سفر بین ستاره ای باعث می شود انواع چشم اندازهای سفر سریعتر از نور (FTL) ، از سرعت تار و سوراخ های کرم گرفته تا پرش درایوها ، چنین نظریه هایی یا بسیار حدس و گمانی هستند و (مانند درایو Alcubierre) یا کاملاً استاندارد و علمی هستند .
این سوال که چقدر طول می کشد تا به مکانی در فضا بروید ، در هنگام برخورد با فناوری و بدنه موجود در منظومه شمسی تا حدودی آسان تر است. به عنوان مثال ، استفاده از فناوری مأموریت New Horizons – که متشکل از 16 راننده با یکپارچه هیدرازین بود رسیدن به ماه تنها 8 ساعت و 35 دقیقه طول می کشد.
از طرف دیگر ، مأموریت آژانس فضایی اروپا ESA SMART-1 وجود دارد که زمان خود را با استفاده از روش پیشرانه یونی به ماه سفر کرد. با استفاده از این فناوری انقلابی ، که از آن زمان سفینه فضایی Dawn برای رسیدن به وستا از آن استفاده کرده است ، ماموریت SMART-1 یک سال و یک ماه و دو هفته طول کشید .
بنابراین ، از فضاپیمای سریع موشکی گرفته تا درایو یونی اقتصادی ، چند گزینه برای جابجایی در فضای محلی داریم – به علاوه می توانیم از مشتری یا زحل برای یک تیرانداز گرانشی سنگین استفاده کنیم. با این حال ، اگر بخواهیم کمی دورتر از مأموریت ها به جایی فکر کنیم ، باید فن آوری خود را بالا ببریم و ببینیم چه چیزی واقعاً ممکن است .
وقتی می گوییم روش های احتمالی ، در مورد روشهایی صحبت می کنیم که شامل فناوری موجود است یا آنهایی که هنوز وجود ندارند اما از نظر فنی امکان پذیر هستند. همانطور که خواهید دید ، بعضی از آنها دارای افتخار و اثبات زمان هستند ، در حالی که برخی دیگر در حال ظهور یا هنوز در هیئت مدیره هستند. هرچند ، تقریباً در همه موارد ، سناریوی ممکن (اما بسیار وقت گیر یا گران) برای رسیدن به نزدیک ترین ستاره ها نیز ارائه می شود …
برای رسیدن به این مقصدچهار روش موجود را شرح می دهیم یک روش ،
- پیشرانه یونی و
- کمک جاذبه
- درایو الکترومغناطیسی (EM) و
- پیشرانه حرارتی هسته ای / هسته ای هسته ای (NTP / NEP)
که هر چهار مورد را می توان عملی دانست اما باز نیز کافی نیست .
پیشرانه یونی چیست ؟
در حال حاضر ، کندترین شکل پیشرانه و کم مصرف ترین ، موتور یونی است برای رسیده به نزدیک ترین ستاره به زمین . چند دهه پیش ، پیشرانه یونی موضوع داستان های علمی تخیلی قلمداد می شد. با این حال ، در سال های اخیر ، فن آوری پشتیبانی از موتورهای یونی از تئوری به عمل در یک مسیر بزرگ منتقل شده است. به عنوان مثال ماموریت SMART-1 ESA پس از طی یک مسیر مارپیچ 13 ماهه از زمین ، ماموریت خود را به ماه با موفقیت به پایان رساند.
SMART-1 از رانشگرهای یونی با انرژی خورشیدی استفاده می کرد ، جایی که انرژی الکتریکی از صفحات خورشیدی آن برداشت و برای تأمین انرژی رانشگرهای اثر هال خود استفاده می شد. فقط 82 کیلوگرم پیشرانه زنون برای حرکت SMART-1 به ماه استفاده شد. 1 کیلوگرم پیشرانه زنون delta-v 45 m / s را فراهم می کند. این یک نوع پیشرانه بسیار کارآمد است ، اما به هیچ وجه سریع نیست.
یکی از اولین مأموریت هایی که از فناوری درایو یونی استفاده کرد ، مأموریت Deep Space 1 به دنباله دار بورلی بود که در سال 1998 انجام شد. DS1 همچنین با مصرف 81.5 کیلوگرم پیشرانه از یک درایو یون زنون استفاده کرد. بیش از 20 ماه رانش ، DS1 در طی پرواز از دنباله دار توانست به سرعت 56000 کیلومتر در ساعت (35000 مایل در ساعت) برسد.
بنابراین رانشگرهای یونی نسبت به فناوری موشک از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه تر هستند ، زیرا رانش در واحد جرم پیشرانه (فشار خاص خاص) بسیار بیشتر است. اما زمان زیادی طول می کشد تا راننده های یونی سرعت فضاپیما را به هر سرعت بالایی برسانند و حداکثر سرعتیکه می تواند بدست آورد به منبع سوخت آن و میزان انرژی الکتریکی تولید شده بستگی دارد.
بنابراین اگر از پیشرانه یونی برای مأموریت به پروکسیما قنطورس استفاده می شد ، پیشرانه ها به یک منبع عظیم تولید انرژی (یعنی انرژی هسته ای) و مقدار زیادی پیشرانه (هرچند هنوز کمتر از موشک های معمولی) هستند. اما بر اساس این فرض که تأمین 81.5 کیلوگرم پیشرانه زنون به حداکثر سرعت 56000 کیلومتر در ساعت تبدیل می شود (و هیچ نوع پیشرانه دیگری مانند تیرکمان گرانشی برای تسریع بیشتر آن وجود ندارد) ، برخی از محاسبات می تواند ساخته شده است.
به طور خلاصه ، با عبور از حداکثر سرعت 56000 کیلومتر در ساعت ، فضای عمیق 1 بیش از 81000 سال طول می کشد تا 4.24 سال نوری بین زمین و پروکسیما قنطورس را طی کند. برای در نظر گرفتن این مقیاس زمانی ، بیش از 2700 نسل بشری خواهد بود. بنابراین به راحتی می توان گفت که یک مأموریت موتور یونی بین سیاره ای بسیار کند است که برای یک ماموریت بین ستاره ای سرنشین دار در نظر گرفته نمی شود .
اما اگر راننده های یونی بزرگتر و قدرتمندتر شوند (یعنی سرعت اگزوز یونی باید به طور قابل توجهی بیشتر باشد) ، و می توان نیروی محرکه کافی را برای ادامه کار فضاپیما برای کل سفر 4.243 سال نوری حمل کرد ، زمان سفر بسیار زیاد است کاهش. هرچند که هنوز در زندگی کسی کافی نیست.
روش کمک جاذبه چیست ؟
سریعترین وسیله موجود در سفر فضایی به عنوان روش Gravity Assist شناخته می شود ، که شامل یک فضاپیما با استفاده از حرکت نسبی (یعنی مدار) است و گرانش یک سیاره برای تغییر مسیر و سرعت است. کمک های گرانشی یک روش پرواز فضایی بسیار مفید است ، به ویژه هنگام استفاده از زمین یا یک سیاره عظیم دیگر (مانند غول گازی) برای افزایش سرعت.
فضاپیمای جز مارینر 10 اولین هایی بود که از این روش استفاده کرد ، با استفاده از نیروی جاذبه ونوس آن را در فوریه سال 1974 به سمت تیر انداخت. در دهه 1980 ، کاوشگر ویجر 1 از زحل و مشتری برای تیراندازهای گرانشی استفاده کرد تا سرعت فعلی خود را 60000 کیلومتر بدست آورد. / ساعت (38000 مایل در ساعت) و آن را به فضای بین ستاره ای تبدیل کنید.
با این حال ، این مأموریت Helios 2 بود – که در سال 1976 برای مطالعه محیط بین سیاره ای از 0.3 AU تا 1 AU به خورشید راه اندازی شد که رکورد بالاترین سرعت بدست آمده با کمک گرانش را به خود اختصاص می دهد. در آن زمان ، هلیوس 1 (که در سال 1974 پرتاب شد) و هلیوس 2 رکورد نزدیکترین نزدیک شدن به خورشید را به خود اختصاص دادند. هلیوس 2 توسط یک اتومبیل پرتاب معمولی ناسا تایتان / قنطورس پرتاب شد و در مدار بسیار بیضوی قرار گرفت.
با توجه به خارج از مرکز بودن زیاد (0.54) مدار خورشیدی کاوشگرها (190 روز) ، در حوض پیراهن ، Helios 2 توانست به حداکثر سرعت بیش از 240،000 کیلومتر در ساعت (150،000 مایل در ساعت) برسد. این سرعت مداری تنها با نیروی جاذبه خورشید حاصل می شود. از نظر فنی ، سرعت پیچ و خم Helios 2 یک تیرکمان گرانشی نبود ، یک حداکثر سرعت مداری بود ، اما بدون در نظر گرفتن سریعترین شی ساخته دست بشر ، هنوز رکورددار است.
بنابراین ، اگر ویجر 1 در مسیری کوتوله سرخ پروکسیما قنطورس با سرعت ثابت 60 هزار کیلومتر در ساعت حرکت می کرد ، طی این مسافت 76000 سال (یا بیش از 2500 نسل) طول می کشید. اما اگر بتواند به سرعت رکوردشکن نزدیک Helios 2 به خورشید – سرعت ثابت 240،000 کیلومتر در ساعت – دست یابد ، 19000 سال (یا بیش از 600 نسل) به طول می انجامد تا 4.243 سال نوری طی شود. به طور چشمگیری بهتر ، اما هنوز در حوزه عملی نیست.
درایو الکترومغناطیسی (EM)
روش پیشنهادی دیگر برای سفر بین ستاره ای به شکل رادیواکتیو RF Resonant Cavity Thruster است که به آن EM Drive نیز می گویند. در ابتدا در سال 2001 توسط راجر K. شاوير ، دانشمند انگليسي كه براي تحقق بخشيدن آن تحقيقات Satellite Propulsion Research Ltd (SPR) را آغاز كرد ، پيشنهاد شد ، اين درايو حول اين ايده ساخته شده است كه حفره هاي مايكروويوي الكترومغناطيسي مي تواند براي تبديل مستقيم انرژي الكتريكي به تراكش فراهم شود.
در حالی که رانشگرهای الکترومغناطیسی معمولی برای پیشران نوع خاصی از جرم (مانند ذرات یونیزه) طراحی شده اند ، این سیستم محرک خاص به هیچ جرم واکنشی تکیه نمی کند و تابشی جهت دار از خود ساطع نمی کند. چنین پیشنهادی با شک و تردید زیادی روبرو شده است ، عمدتا به دلیل نقض قانون حفاظت از حرکت که می گوید در یک سیستم ، مقدار حرکت ثابت باقی می ماند و نه ایجاد می شود و نه از بین می رود ، اما فقط از طریق عملکرد نیروها این موضوع ممکن می شود .
با این حال ، آزمایشات اخیر با طراحی ظاهرا نتایج مثبتی داشته است. در ژوئیه 2014 ، در پنجاهمین کنفرانس پیشرانه مشترک AIAA / ASME / SAE / ASEE در کلیولند ، اوهایو ، محققان از تحقیقات پیشرفته پیشرانه ناسا ادعا کردند که آنها با موفقیت یک طرح جدید را برای یک پیشرانه الکترومغناطیسی آزمایش کرده اند.
این در آوریل 2015 پیگیری شد ، زمانی که محققان NASA Eagleworks (بخشی از مرکز فضایی جانسون) ادعا کردند که آنها با موفقیت آزمایش خلا the را انجام داده اند ، این نشان می دهد که واقعاً در فضا کار می کند. در ژوئیه همان سال ، یک تیم تحقیقاتی از گروه سیستم فضایی دانشگاه فناوری دردن نسخه خود را از موتور ساختند و یک رانش قابل تشخیص را مشاهده کردند.
و در سال 2010 ، پروفسور خوان یانگ از دانشگاه پلی تکنیک شمال غربی در شیان چین ، شروع به انتشار یک سری مقالات درباره تحقیقات خود در زمینه فناوری EM Drive کرد. این در مقاله 2012 او به اوج خود رسید که در آن او قدرت ورودی بالاتر (2.5 کیلو وات) و تست فشار (720 میلی آمپر) را گزارش کرد. در سال 2014 ، وی همچنین گزارش داد که آزمایشات گسترده ای شامل اندازه گیری درجه حرارت داخلی با ترموکوپل های جاسازی شده است ، که به نظر می رسید کار سیستم را تأیید می کند.
طبق محاسبات انجام شده بر اساس نمونه اولیه ناسا (که تخمین توان آن 0.4 نیوتن بر کیلووات بود) ، یک فضاپیمای مجهز به درایو EM می تواند در کمتر از 18 ماه به پلوتو سفر کند. این یک ششم زمانی است که کاوشگر New Horizons برای رسیدن به آنجا طول کشیده است ، که با سرعتی نزدیک به 58000 کیلومتر در ساعت (36000 مایل در ساعت) حرکت می کند.
چشمگیر به نظر می رسد. اما حتی با این سرعت ، یک کشتی مجهز به موتورهای EM بیش از 13000 سال طول می کشد تا به کشتی Proxima Centauri برسد ، اما این سرعت نیز کافی نیست! و تا زمانی که بتوان به طور قطعی کارکرد فناوری ها را اثبات کرد ، قرار دادن خود در این وضعیت درست نیست .
پیشرانه حرارتی هسته ای / هسته ای هسته ای (NTP / NEP)
امکان دیگر پرواز فضایی بین ستاره ای استفاده از فضاپیماهای مجهز به موتورهای هسته ای است ، مفهومی که ناسا برای دهه ها در حال بررسی آن بوده است. در موشک پیشران حرارتی هسته ای (NTP) ، از واکنش های اورانیوم یا دوتریوم برای گرم کردن هیدروژن مایع در داخل یک راکتور استفاده می شود ، و آن را به گاز هیدروژن یونیزه (پلاسما) تبدیل می کنند ، سپس از طریق نازل موشک برای تولید رانش هدایت می شود.
یک موشک پیشرانش الکتریکی هسته ای (NEP) شامل همان راکتور اساسی است که گرما و انرژی خود را به انرژی الکتریکی تبدیل می کند ، که در نتیجه یک موتور الکتریکی نیرو می گیرد. در هر دو مورد ، موشک به شکاف یا همجوشی هسته ای متکی است و به جای پیشرانه های شیمیایی ، نیروی محرکه تولید می کند.
در مقایسه با پیشرانه شیمیایی ، هر دو NTP و NEC مزایای زیادی دارند. اولین و بارزترین آن چگالی انرژی تقریباً نامحدودی است که در مقایسه با سوخت موشک ارائه می دهد. علاوه بر این ، یک موتور هسته ای همچنین می تواند نیروی رانشی برتر نسبت به مقدار پیشرانه مورد استفاده را فراهم کند. این امر باعث کاهش کل نیروی محرکه مورد نیاز می شود ، بنابراین وزن پرتاب و هزینه های مأموریت های فردی کاهش می یابد.
اگرچه هیچ موتور حرارتی هسته ای هرگز به پرواز در نیامده است ، طی چند دهه گذشته چندین مفهوم طراحی ساخته و آزمایش شده و مفاهیم متعددی نیز ارائه شده است. این موارد از طراحی سنتی هسته جامد – مانند موتور هسته ای برای کاربردهای موشکی (NERVA) – گرفته تا مفاهیم پیشرفته تر و کارآمد تر که به هسته مایع یا هسته گاز متکی هستند.
با این وجود ، علی رغم این مزایا در بهره وری سوخت و ضربه خاص ، پیچیده ترین مفهوم NTP دارای حداکثر ضربه ویژه 5000 ثانیه (50 کیلو نیوتن بر ثانیه / کیلوگرم) است. دانشمندان ناسا با استفاده از موتورهای هسته ای ناشی از شکافت یا همجوشی ، تخمین می زنند برای رسیدن به مریخ هنگامی که سیاره در تقابل است – فقط یعنی 55،000،000 کیلومتر با زمین فاصله دارد فقط 90 روز طول می کشد تا یک سفینه فضایی به آن جا برسد.
اما این روش برای یک سفر یک طرفه به پروکسیما قنطورس تنظیم شده است ، سرعت گرفتن یک موشک هسته ای هنوز قرن ها طول می کشد تا جایی که پرواز کسری از سرعت نور است اتفاق بیوفتد. پس از آن به چندین دهه زمان سفر نیاز دارد ، همهین طور گفته شده ، ما هنوز در مورد 1000 سال قبل از رسیدن به مقصد صحبت می کنیم و این روش برای مأموریت های بین سیاره ای خوب است ، اما برای مأموریت های بین ستاره ای چندان خوب نیست.
تمام این چهار روش روش های علمی و تقریبا ثابت شده در این زمینه می باشند اما ما نظریه هایی نیز داریم که روش هایی را برای رسیدن به نزدیک ترین ستاره زمین برای ما بازگو می کنند که توسط محققان و دانشمندان گفته شده نیزوجود دارد که هنوز به عنوان تئوری در دست بررسی می باشد و هنوز به مرحله ی اثبات و علمی شدن نرسیده اند .
10 سیستم نزدیک نزدیک ستاره به منظومه شمسی
جهان شامل همه چیزهایی است که از ابر خوشه های کهکشانی گرفته تا کوچکترین ذرات زیر اتمی وجود دارد و شعاع آن حدود 46 میلیارد سال نوری با سن حدود 13 تا 15 میلیارد سال است. ستاره نیز نوعی جرم آسمانی یا جرم نجومی است که از کره ای درخشان از پلاسما تشکیل شده و توسط گرانش خود در کنار هم قرار گرفته است.
لیستی از 10 سیستم تاره ای نزدیک به منظومه ی شمسی ما به قرار زیر می باشد :
- پروکسیما قنطورس.
- آلفا قنطورس A & B. …
- ستاره بارنارد. …
- Wolf 359 (CN Leows) …
- لالاند 21185. …
- UV Ceti A & B. …
- سیریوس A & B. …
- راس 248 (آندرومدا) …
- Gx2 GQ آندرومدا
- 61 سیگیس
دنیای ستارگان دنیای شیرینیست و هرچه در آن عمیق تر بیاندیشیم و تفحص کنیم به مطالب جالب تر و جدید تری دست میابیم که می توان دریچه ی جدیدی برای زندگیمان باز شود .
مطالب مرتبط :
