سالوادور کجاست ؟

سالوادور کجاست ؟

سالوادور که سائو سالوادور یا باهیا نیز نامیده می شود، شهر، بندر اصلی و پایتخت (از سال 1889) باهیا استادو (ایالت)، شمال شرقی برزیل است. این سومین شهر بزرگ کشور است. سالوادور در نوک جنوبی یک شبه جزیره زیبا و بلوف شکل قرار دارد که خلیج Todos os Santos (همه مقدسین)، یک بندر طبیعی عمیق، را از اقیانوس اطلس جدا می کند. این شهر دارای آب و هوای گرمسیری است و در ماه‌های زمستان (ژوئن تا آگوست) فصل بارانی خنک‌تری دارد. نسیم های اقیانوسی، به ویژه در سمت اقیانوس اطلس، به دمای معتدل تمایل دارند.

تاریخ شهر سالوادور

یکی از قدیمی ترین شهرهای کشور، سالوادور در سال 1549 به عنوان پایتخت مستعمره پرتغال برزیل توسط تومه دو سوزا، اولین فرماندار کل، تأسیس شد. به عنوان پیشگام تجارت پر رونق شکر که در امتداد سواحل خلیج توسعه یافت، این شهر به زودی به جایزه ای وسوسه انگیز برای دزدان دریایی و دشمنان پرتغال تبدیل شد. در سال 1624 توسط نیروهای هلندی تصرف شد اما سال بعد بازپس گرفته شد. تا دو قرن بعد تحت کنترل پرتغالی ها باقی ماند. سالوادور آخرین پایگاه پرتغالی ها در طول جنگ برای استقلال برزیل بود که تا ژوئیه 1823، زمانی که آخرین سربازان پرتغالی اخراج شدند، پابرجا ماند. بنای یادبود پیروزی برزیل در میدانی در منطقه کامپو گرانده قرار دارد.

سالوادور در دوران برده داری

سالوادور مرکز اصلی تجارت برده آفریقایی در دوره استعمار بود. بردگان مسلمان آفریقایی در این شهر در سال 1835 شورش گسترده ای را در آنجا به راه انداختند. سالوادور هنوز یکی از بزرگترین جمعیت سیاه پوستان و مالتوها را در برزیل دارد. این گروه‌ها بسیاری از شیوه‌های عامیانه، لباس‌ها و غذاهای متمایز را که شهر به آن شهرت دارد، ارائه کرده‌اند.

روند اقتصادی این کشور در تاریخ

در سال 1763، پس از انتقال مقر دولت استعماری به ریودوژانیرو، سالوادور برتری سیاسی خود را از دست داد و وارد دوره طولانی افول اقتصادی شد که تا پس از سال 1900 از آن خارج نشد. اما از سال 1940، سالوادور پیوسته و سریع را تجربه کرد. رشد جمعیت، همراه با گسترش اقتصادی قابل توجه، در کارهای عمومی گسترده و ساخت و سازهای خصوصی منعکس شده است. در اوایل دهه 1970، مرکز صنعتی آراتو و مجتمع پتروشیمی کاماکاری ساخته شدند و از طریق بزرگراه به سالوادور متصل شدند. اولین ترمینال یک بندر آبهای عمیق در سال 1975 افتتاح شد و متعاقباً تأسیسات اضافی ساخته شد.

شهر معاصر

واردات عمدتاً شامل کالاهای تولیدی است، در حالی که صادرات شامل تنباکو، شکر، سیزال، پوست، دانه‌های کرچک، آلومینیوم، سنگ آهن و نفت از میدان نفتی Candeias در مجاورت است. فرآوری مواد غذایی و تنباکو، نساجی، سرامیک، و خودروسازی، تولید مواد شیمیایی، متالورژی، نجاری و چرم‌کاری، و کشتی‌سازی و تعمیر صنایع اصلی سالوادور هستند. بندر سالوادور یکی از بهترین بندرهای برزیل است و دارای یک بندر قایق بادبانی است. سالوادور از طریق خطوط کشتیرانی و خطوط هوایی داخلی و خارجی به خوبی خدمات رسانی می کند و خطوط ریلی و اتوبوسی با مرکز و جنوب برزیل وجود دارد. یک فرودگاه بین المللی در حدود 12 مایلی (20 کیلومتری) شمال شرقی مرکز شهر واقع شده است. گردشگری، بر اساس مکان‌های تاریخی شهر و سواحل زیبایی که از سه طرف آن را احاطه کرده‌اند، به بخش مهمی از اقتصاد تبدیل شده است.

از ویژگی های شهر سالوادور

یکی از ویژگی های متمایز سالوادور تقسیم آن به قسمت های پایینی (cidade baixa) و بالایی (cidade alta) است. بندر، منطقه تجاری، و مناطق مسکونی مجاور، در پای صخره ای در یک قفسه کم زمینی که رو به غرب روی خلیج قرار دارد، تنها چند فوت از سطح دریا بالاتر است. مناطق اصلی خرید، ادارات دولتی و شهری، و مناطق مسکونی پیشرو در سطح بالایی قرار دارند و چندین مایل به سمت شمال و به سمت شرق تا ساحل اقیانوس اطلس امتداد دارند. علاوه بر این، بیشتر مناظر تاریخی شهر در نزدیکی حاشیه شهر بالایی قرار دارند. مرکز شهر قدیمی، Pelourinho (“Pillory”)، در سال 1985 به عنوان میراث جهانی یونسکو تعیین شد. این منطقه در دهه 1990 تحت کار بازسازی قابل توجهی قرار گرفت و بسیاری از ساختمان های دوران استعمار حفظ شدند. بخش های بالا و پایین توسط چند جاده پرپیچ و خم درجه بندی شده، راه آهن فونیکولار و چندین آسانسور به هم متصل می شوند. آسانسور لاسردا، یک نقطه عطف برجسته، راه ارتباطی اصلی است که مسافران را تا 234 فوت (71 متر) بین سیستم‌های تراموا مجزا بلند می‌کند.

فرهنگ ملی این شهر بزرگ

این شهر یک مرکز فرهنگی ملی است که به دلیل زیبایی بسیاری از کلیساهای استعماری باروک، به ویژه کلیسای صومعه سومین مرتبه سنت فرانسیس (1701) مشهور است. کاردینال سالوادور رهبر معنوی کلیسای کاتولیک رومی برزیل است. همچنین نمونه های قابل توجهی از معماری سکولار استعماری، از جمله فانوس دریایی بارا در انتهای شبه جزیره اقیانوس اطلس و بسیاری از قلعه های قرن هفدهمی وجود دارد. سالوادور مقر دانشگاه فدرال باهیا (1946) و دانشگاه کاتولیک سالوادور (1961) است. چندین موزه وجود دارد، از جمله یکی که هنرهای مقدس را در صومعه سانتا ترزا به نمایش می گذارد. خانه سابق خورخه آمادو نویسنده در منطقه پلورینیو به عنوان موزه و آرشیو آثار او حفظ شده است. کارناوال قبل از روزه‌داری سالانه جمعیت زیادی را به خود جذب می‌کند.

کشور السالوادور

السالوادور کوچکترین کشور آمریکای مرکزی و کوچکتر از ایالت ماساچوست است. این کشور کوهستانی با اقیانوس آرام، گواتمالا و هندوراس همسایه است. السالوادور که به عنوان سرزمین آتشفشان ها شناخته می شود، دارای زمین لرزه های مکرر و فعالیت های آتشفشانی است.

سالوادور کدام کشور است؟

السالوادور (/ɛl ˈsælvədɔːr/ (گوش)؛ اسپانیایی: [el salβaˈðoɾ] (گوش)، به معنای “نجات دهنده”)، با نام رسمی جمهوری السالوادور (به اسپانیایی: República de El Salvador)، کشوری در آمریکای مرکزی است.

آیا السالوادور مکزیک است؟

اگرچه مکزیک و السالوادور دو کشور کاملاً متفاوت هستند، اما بخشی از آمریکای لاتین هستند.

آیا السالوادور بخشی از برزیل است؟

سالوادور که سائو سالوادور یا باهیا نیز نامیده می شود، شهر، بندر اصلی و پایتخت (از سال 1889) باهیا استادو (ایالت)، شمال شرقی برزیل است. این سومین شهر بزرگ کشور است

ویژگی های کشور السالوادور

السالوادور، کشور آمریکای مرکزی. السالوادور کوچکترین و پرجمعیت ترین کشور از هفت کشور آمریکای مرکزی است. علیرغم داشتن زمین کم سطح، به طور سنتی یک کشور کشاورزی بود که به شدت به صادرات قهوه وابسته بود. با این حال، در پایان قرن بیستم، بخش خدمات بر اقتصاد مسلط شد. پایتخت این کشور سن سالوادور است.

وضعیت کشور السالوادور در تاریخ

از اواخر دهه 1970 تا اوایل دهه 1990، السالوادور به دلیل جنگ داخلی و دخالت خارجی در درگیری های داخلی، کانون توجه بین المللی بود. جنگ، که یک شورش چپ از لحاظ نظامی و سیاسی را در برابر نیروهای مسلح سالوادور تحت حمایت ایالات متحده قرار داد، ناشی از دهه‌ها حکومت سرکوبگر، تحت سلطه نظامی و نابرابری عمیق اجتماعی بود. پس از توافقنامه صلح 1992 با میانجیگری سازمان ملل متحد، که حاوی مقررات اساسی برای دموکراتیک سازی السالوادور (از جمله حذف ارتش از امور سیاسی) بود، این کشور شروع به بهبودی از سال ها آشفتگی سیاسی و اقتصادی کرد، اما طوفان میچ ویران شد. در سال 1998 و در اثر زلزله بزرگ در سال 2001. جنایت سرسام آور، رشد اقتصادی متزلزل، و نابرابری اجتماعی مداوم، بازسازی کامل پس از جنگ را با مشکل مواجه کرده است.

حقایق جالب جغرافیا

پیپیل (نوادگان آزتک)، قبیله غالب در منطقه قبل از فتح اسپانیا، قلمرو و پایتخت خود را Cuscatlán، به معنی “سرزمین جواهر” نامیدند. امروزه هنوز هم گاهی اوقات این نام به السالوادور اطلاق می شود. اختلاط پیپیل و سایر قبایل با مهاجران اروپایی در ترکیب قومی امروزی کشور منعکس شده است. السالوادورها به دلیل سخت کوشی خود معروف هستند و این کشور چندین هنرمند تحسین شده بین المللی از جمله شاعر روکه دالتون را تولید کرده است.

زمین

السالوادور از شمال و شرق به هندوراس، از جنوب به اقیانوس آرام و از شمال غربی به گواتمالا محدود می شود. قلمرو آن به طور کامل در سمت غربی تنگه واقع شده است، و بنابراین تنها کشور آمریکای مرکزی است که فاقد سواحل کارائیب است. کل قلمرو السالوادور در محور آتشفشانی آمریکای مرکزی قرار دارد که مناطق اصلی جغرافیایی کشور را تعیین می کند.

شهر السالوادور و وضعیت زمین آن

برجستگی در السالوادور تحت تسلط ارتفاعات مرکزی است که عمدتاً از یک خط آتشفشانی از غرب به شرق تشکیل شده است (که برخی از آنها هنوز فعال هستند) که از مرکز کشور عبور می کنند. این محدوده آتشفشانی شامل 20 مخروط است، از غربی ترین آتشفشان ایزالکو (6447 فوت [1965 متر])، تا سان سالوادور (6،430 فوت [1،960 متر]) و سان میگل (6،988 فوت [2،130 متر کونچا) تا آن. (4078 فوت [1243 متر]) در منتهی الیه شرق. این آتشفشان ها توسط مجموعه ای از حوضه ها (که معمولاً به آن دشت مرکزی السالوادور گفته می شود) در ارتفاعات بین 3500 تا 5000 فوت (1000 تا 1500 متر) از هم جدا شده اند که خاک حاصلخیز آنها از خاکستر آتشفشانی، گدازه و همه چیز به دست آمده است. برای قرن ها از کشت محصولات حمایت کرده اند. در جنوب، جایی که ارتفاعات مرکزی جای خود را به سواحل اقیانوس آرام می دهد، یک دشت ساحلی باریک با ارتفاع متوسط ​​بین 100 تا 500 فوت (30 تا 150 متر) قرار دارد.

در شمال ارتفاعات مرکزی، و به موازات آنها، دشت داخلی وسیعی که توسط رودخانه لمپا تخلیه شده است، در ارتفاعات بین 1300 تا 2000 فوت (400 تا 610 متر) واقع شده است. این دشت داخلی که به طور متناوب توسط ساختارهای آتشفشانی خفته باستانی شکسته شده و تحت تأثیر زهکشی ضعیف و اسیدیته بالای خاک قرار گرفته است، محیطی کمتر جذاب برای سکونت انسان فراهم کرده است.

در امتداد کل منطقه مرزی شمالی، دامنه ای از ارتفاعات، با ارتفاعات متوسط ​​5000 تا 6000 فوت (1500 تا 1800 متر) وجود دارد که توسط ساختارهای آتشفشانی باستانی و به شدت فرسایش یافته تشکیل شده است. شیب تند، پاکسازی بیش از حد جنگل ها و استفاده بیش از حد از خاک ها منجر به وخامت جدی محیط زیست این منطقه شمالی شده است. در منتهی الیه شمال غربی کشور، رخنمون های محدودی از سنگ های آهکی مرتبط با ساختارهای غیرآتشفشانی قدیمی هندوراس وجود دارد.

زه کشی

دو سیستم رودخانه اصلی و شاخه های مرتبط با آنها بخش عمده ای از کشور را تخلیه می کنند. مهمترین لمپا است که از گواتمالا در گوشه شمال غربی کشور وارد السالوادور می شود و جاری می شود. به سمت شرق به مدت 80 مایل (130 کیلومتر) در سراسر دشت داخلی تا بخشی از مرز هندوراس را تشکیل دهد، قبل از اینکه به شدت به سمت جنوب بپیچید و 65 مایل (105 کیلومتر) را از میان ارتفاعات مرکزی و در سراسر دشت ساحلی تا دهانه آن در اقیانوس آرام طی کنید. لمپا قبل از ساخت دو تاسیسات اصلی برق آبی در میانه مسیر خود در اواسط دهه 1950، چندین مایل در داخل خاک قابل کشتیرانی بود. بخش شرقی کشور توسط سیستم ریو گرانده د سان میگل تخلیه می شود. مجموعه ای از نهرهای کوتاه شمالی-جنوبی مستقیماً از ارتفاعات مرکزی به اقیانوس آرام می ریزند. دهانه های آتشفشانی پرآب بزرگ ترین حجم های آبی کشور را تشکیل می دهند: دریاچه های کواتپک (15 مایل مربع [39 کیلومتر مربع])، ایلوپانگو (40 مایل مربع [100 کیلومتر مربع])، و اولومگا (20 مایل مربع [52 کیلومتر مربع]).

وضعیت خاک کشور السالوادور

کمتر از یک پنجم خاک های السالوادور برای کشاورزی مناسب است. دشت مرکزی و دره های داخلی عمدتاً دارای خاک های آتشفشانی هستند که نسبتاً حاصلخیز هستند اما در برابر فرسایش نیز آسیب پذیر هستند. سواحل جنوبی دارای خاک‌های آبرفتی هموار و حاصلخیز است که توسط رودخانه‌های کوچک متعددی که از ارتفاعات مرکزی تخلیه می‌شوند، رسوب می‌کنند. همراه با درجه حرارت بالا در طول سال و بارندگی فراوان، شرایط مطلوبی را برای رشد و کشاورزی گیاهان فراهم می کند.

وضعیت آب و هوایی کشور السالوادور

آب و هوای السالوادور استوایی است اما با ارتفاع در داخل آن تعدیل می شود. به طور کلی گرم است تا گرم، بین 50 درجه فارنهایت بالا و پایین 70 درجه فارنهایت (حدود 15 تا 23 درجه سانتیگراد) متغیر است. باران‌های شدید، معروف به تمپورال، در فصل زمستان، از ماه می تا اکتبر می‌بارند. فصل خشک تابستان از نوامبر تا آوریل ادامه دارد. تنوع آب و هوایی قابل توجهی در مناطق مختلف وجود دارد. مناطق پست اقیانوس آرام و مناطق پست در دره رودخانه لمپا میانی میانگین دمای ماهانه بین 70 درجه فارنهایت و اواسط دهه 80 درجه فارنهایت (حدود 25 و 29 درجه سانتیگراد) دارند. در سن سالوادور، پایتخت، که 2238 فوت (682 متر) بالاتر از سطح دریا قرار دارد، حداکثر میانگین دمای ماهانه در اواسط دهه 90 فارنهایت (حدود 34 درجه سانتیگراد)، در ماه مارس است و کمترین میانگین ماهانه در پایین ترین حد است. 60 درجه فارنهایت (حدود 17 درجه سانتیگراد)، در ژانویه. در کوه ها، بالاتر از 4800 فوت (1460 متر)، میانگین دمای ماهانه بین 60 درجه سانتی گراد و 70 درجه فارنهایت (حدود 17 و 22 درجه سانتی گراد) متفاوت است. میانگین بارندگی سالانه در دشت های اقیانوس آرام حدود 65 تا 70 اینچ (حدود 1700 میلی متر) است. در رشته کوه های جنوبی و شمالی، در ارتفاعات بین 2000 تا 3500 فوت (600 تا 1060 متر)، میانگین بین 70 تا 100 اینچ (1800 تا 2500 میلی متر) است. کوه های بالاتر کمی بیشتر دریافت می کنند. بارش سالانه ثبت شده در دره های عمیق تر و مناطق فلات مانند اطراف آن بین 45 تا 60 اینچ (1100 تا 1500 میلی متر) است.

زندگی گیاهی و جانوری

مناطق کوهستانی مرتفع دارای علفزارهای معتدل و بقایای جنگل های برگریز بلوط و کاج هستند. در دشت مرکزی و در دره ها، درختان کوچک برگریز، بوته ها و علفزارهای نیمه گرمسیری یافت می شود. دشت ساحلی و دامنه‌های پایین‌تر کوه‌های جنوبی پوشیده از جنگل‌های ساوانا (علفزار پارک مانند) یا جنگل‌های برگ‌ریز است. در میان گونه های متعدد درختان، بالسا است که به خاطر زیبایی و عطر ملایمش معروف است. همچنین درخت ملی السالوادور ماکیلیشوات، درخت صورتی پرزدار، زیباست. ایزوت گل ملی است.

به دلیل مقدار زمین زیر کشت، السالوادور نسبت به اکثر کشورهای آمریکای مرکزی از نظر زندگی حیوانات به طور قابل توجهی کمتر غنی است. با این حال، جوندگان، خزندگان، و حشرات از انواع مختلف، رایج هستند. حیات پرندگان بسیار متنوعی است که شامل اردک وحشی، حواصیل سفید و سلطنتی، اوراکا (که سینه آبی و سر خاکستری دارد و به خاطر صدایش که شبیه به خنده تمسخرآمیز است معروف است)، ژی آبی و بسیاری دیگر که برخی از آنها پرهای ظریفی دارند. طیف گسترده ای از ماهی ها و همچنین لاک پشت ها و تمساح ها در نهرها، دریاچه ها و رودخانه ها زندگی می کنند.

مردم

ازدواج میان مهاجران اسپانیایی با جمعیت بومی منطقه منجر به ایجاد یک قومیت عمدتاً همگن شده است. تقریباً نه دهم جمعیت را mestizo (افراد با اجداد مخلوط بومی [هندی] و اروپایی) تشکیل می دهند. بقیه شامل مردم بومی (از جمله ایزالکو و از روستای پانچیمالکو، پانچو)، مردمان اروپایی و سایر گروه‌های کوچک است.

زبان ها

اسپانیایی زبان رسمی السالوادور است. در دوران پیش از استعمار، گویش‌های بومی مختلفی صحبت می‌شد که مهم‌ترین آنها ناهواتل است که در منطقه مرکزی کشور صحبت می‌شود و پوتون که در شرق صحبت می‌شود. پس از فتح اولیه، اسپانیایی زبان رسمی شد و گویش های بومی آرام آرام از بین رفتند. تلاش دولت برای حفظ ناهواتل انجام شد، اما ناموفق بود.

دین

حدود نیمی از مردم سالوادور کاتولیک رومی هستند. از دهه 1990، پروتستانتیسم انجیلی به ویژه در میان فقرا نفوذ کرده است، و تا دهه 2010 بیش از یک سوم مردم سالوادور پروتستان بودند. گروه های کوچکتری نیز وجود دارند که ادیان دیگر را انجام می دهند.

الگوهای تسویه حساب

بیش از سه چهارم جمعیت سالوادور در حوضه های بین کوهی ارتفاعات مرکزی زندگی می کنند. برای هزاران سال قبل از تسخیر اسپانیا، این مناطق از جوامع بزرگی از مردم بومی وابسته به کشت محصولاتی مانند ذرت (ذرت)، لوبیا و کدو حمایت می کردند. ویرانه های چالچواپا، سیهواتان و کارا سوچیا میراث جوامع آنهاست. سکونتگاه‌های عمده استعماری اسپانیا که به شهرهای اصلی کشور تبدیل شدند نیز در این حوضه‌های مرکزی قرار داشتند و شامل سانتا آنا، آهواچاپان، سان سالوادور، سن ویسنته و سن میگل می‌شوند. این تمرکز جمعیت در طول دوره استعمار با تولید تجاری نیل و شکر در املاک خصوصی که متعلق به چند خانواده ثروتمند بود، در کنار ادامه کشاورزی معیشتی دهقانان تداوم یافت. از قرن نوزدهم این حوضه ها و دامنه های اطراف آنها محیطی ایده آل برای کشت قهوه فراهم کردند که اساس اقتصاد ملی شد.

در قرن بیستم، رشد شهری و صنعتی شدن تمرکز را در مرکز ارتفاعات کشور افزایش داد. سن سالوادور در قرن بیستم به سرعت رشد کرد و بسیاری از سکونتگاه های اطراف را جذب کرد. محله اصلی آن در حال حاضر به طور مداوم از نووا سان سالوادور در غرب تا دریاچه ایلوپانگو در شرق امتداد دارد و حدود یک چهارم کل جمعیت را شامل می شود. در شرق، San Miguel، واقع در دامنه آتشفشان San Miguel، شهری پر رونق است که در آن معماری استعماری اسپانیایی و معماری مدرن ادغام می شود. شهر سانتا آنا مرکز تجاری غرب السالوادور است. در آغاز قرن بیست و یکم حدود دو سوم جمعیت ملی در مناطق شهری زندگی می کردند. این توزیع جمعیت توسط اثرات بلایای طبیعی تشدید شده است. بیشتر این شهرها در معرض یک یا چند زلزله مخرب بوده اند. علاوه بر این، جمعیت بیش از حد در ارتفاعات مرکزی منجر به مهاجرت به دشت ساحلی شده است که از سال 1945 با کشاورزی گسترده پنبه و پرورش گاو تغییر شکل داده است. یکی دیگر از مناطقی که از جمعیت زیاد رنج می برد، ارتفاعات شمالی است که جنگل زدایی شدید و تخریب خاک را نیز تجربه کرده است. اکثر مردمی که در آنجا زندگی می کنند کشاورزان امرار معاش هستند.

روند جمعیتی

شرایط اقتصادی شدید پیچیده شده توسط جنگ داخلی که در سال 1981 آغاز شد، تغییرات چشمگیری در جمعیت السالوادور ایجاد کرد. تخمین زده می شود که حدود یک پنجم جمعیت کشور را ترک کرده و به تعداد مساوی به کشورهای همسایه و ایالات متحده مهاجرت کرده اند. اکثر مهاجران به وطن خود بازنگشته‌اند (اگرچه از اوایل دهه 2000 تعداد اخراج‌های سالوادورهای غیرقانونی از ایالات متحده افزایش یافته است). در میان جمعیت باقیمانده جابجایی گسترده ای وجود داشت که مشخصه آن جابجایی عمومی مردم از مناطق درگیری در شمال و شرق به سمت شهرهای مرکزی بود. مهاجرت بسیاری از جوانان سالوادور باعث کاهش نرخ افزایش طبیعی شده است. در آغاز قرن بیست و یکم، السالوادور نرخ افزایش طبیعی پایینی داشت. با این وجود، ازدحام بیش از حد یک مشکل جدی است.