جنگ های صلیبی
جنگ های صلیبی یک سری جنگ های مذهبی بودند که در دوره قرون وسطایی توسط کلیسای لاتین آغاز و پشتیبانی می شد. این اصطلاح به ویژه به مبارزات مدیترانه ای شرقی در دوره زمانی بین 1096 و 1271 اشاره دارد که هدف آن بازیابی سرزمین مقدس از حکومت اسلامی بود. این اصطلاح همچنین برای سایر مبارزات تحریم شده توسط کلیسا که برای مبارزه با بت پرستی و بدعت ، برای حل منازعات در میان گروه های رقیب کاتولیک روم یا به دست آوردن مزیت های سیاسی و ارضی اعمال می شود ، به کار رفته است. تفاوت این کارزارها با سایر منازعات مذهبی مسیحیان این بود که آنها یک عمل توبه ای محسوب می شدند که موجب آمرزش گناهان اعلام شده توسط کلیسا می شد. مورخان با تعریف اصطلاح “جنگ صلیبی” مخالفت می کنند. برخی آن را فقط به سفرهای مسلحانه به اورشلیم محدود می کنند. برخی دیگر شامل همه مبارزات نظامی کاتولیک با نوید بهره معنوی می دانند که شامل تمام جنگهای مقدس کاتولیک یا کسانی که دارای ویژگی تب و تاب مذهبی هستند می شود .
موسس جنگ های صلیبی که بود ؟
در سال 1095 ، پاپ اوربان دوم اولین جنگ های صلیبی را در شورای کلرمونت اعلام کرد. وی حمایت نظامی از امپراتور بیزانس آلکسیوس اول علیه ترکان سلجوقی و زیارت مسلحانه به اورشلیم را تشویق کرد. در میان تمام اقشار اجتماعی در اروپای غربی واکنش مشتاقانه مردم در این باره وجود داشت. داوطلبان نذر عمومی کردند که به جنگ صلیبی بپیوندند. مورخان اکنون در مورد انگیزه های خود بحث می كنند ، كه شامل چشم انداز صعود توده ای به بهشت در اورشلیم ، برآورده ساختن تعهدات فئودالی ، فرصت های شهرت و مزایای اقتصادی و سیاسی است. وی موفقیتهای اولیه چهار ایالت صلیبی را در خاور نزدیک تأسیس کرد: شهرستان ادیسا. پادشاهی انطاکیه ؛ پادشاهی اورشلیم ؛ و شهرستان طرابلس. حضور صلیبی ها به نوعی در منطقه باقی ماند تا اینکه شهر عکر در سال 1291 سقوط کرد ، و این باعث از بین رفتن سریع تمام قلمروهای باقی مانده در شام شد. پس از این ، دیگر جنگ های صلیبی برای بازیابی سرزمین مقدس وجود نداشت.
تاریخ جنگ های صلیبی
با اعلام جنگ صلیبی در سال 1123 ، مبارزه بین مسیحیان و مسلمانان در شبه جزیره ایبری توسط مسیحیان Reconquista خوانده می شد و تنها در سال 1492 با سقوط امارت اسلامی گرانادا به پایان رسید. از 1147 لشکرکشی در شمال اروپا علیه قبایل بت پرست جنگ های صلیبی قلمداد شد. در سال 1199 پاپ اینوكنت سوم عمل اعلام جنگ های صلیبی علیه بدعت گذاران مسیحی را آغاز كرد. در قرن سیزدهم ، جنگهای صلیبی علیه Cathars در لانگدوک و علیه بوسنی مورد استفاده قرار گرفت. این رویه در برابر والدنسیان در ساووی و حسینیه ها در بوهمیا در قرن 15 و علیه پروتستان ها در قرن شانزدهم ادامه یافت. از اواسط قرن 14 ، شعارهای صلیبی در پاسخ به ظهور امپراتوری عثمانی مورد استفاده قرار گرفت ، و تنها در سال 1699 با جنگ لیگ مقدس پایان یافت.
تاریخ نگاری مدرن در مورد جنگ های صلیبی چه می گوید ؟
در تاریخ نگاری مدرن ، اصطلاح “جنگ های صلیبی” ابتدا به لشکرکشی های نظامی اشاره داشت که مسیحیان اروپا در قرون 11 ، 12 و 13 به مقصد سرزمین مقدس انجام دادند. تعارضاتی که این اصطلاح به آنها اعمال می شود ، شامل سایر کمپین هایی است که توسط کلیسای کاتولیک روم علیه مشرکان ، بدعت گذاران یا اهداف مذهبی ادعا شده ، پشتیبانی و گاهی هدایت می شود. این اختلافات با جنگهای مذهبی مسیحی دیگر از این جهت بود که از نظر آنها یک عمل توبه محسوب می شدند ، و به همین دلیل شرکت کنندگان برای همه گناهان اعتراف شده بخشش داشتند. استفاده از این اصطلاح می تواند از انسجام ، به ویژه در مورد جنگ های صلیبی اولیه ، گمراه کننده ای ایجاد کند ، و این تعریف موضوعی بحث تاریخی در بین مورخان معاصر است.
در زمان جنگ صلیبی اول ، از تکرار ، “سفر” و peregrinatio ، “زیارت” برای این کارزار استفاده شد. اصطلاحات صلیبی تا حد زیادی قابل تفکیک از زیارت مسیحیان در قرن 12 نبود. فقط در اواخر قرن زبان خاصی از جنگهای صلیبی به شکل صلیبی – “یکی از امضا شده توسط صلیب” – برای یک صلیبی تصویب شد. این امر منجر به کروسید فرانسوی – راه صلیب شد. در اواسط قرن سیزدهم صلیب به عنوان اصلی ترین توصیف کننده جنگهای صلیبی با crux transmarina تبدیل شد – “صلیب در خارج از کشور” – مورد استفاده برای جنگهای صلیبی در شرق مدیترانه ، و crux cismarina – “عبور از این طرف دریا” – برای کسانی که در اروپا هستند شد . “جنگ های صلیبی” مدرن انگلیسی به اوایل دهه 1700 برمی گردد.
واژه عربی مبارزه یا مسابقه ، به ویژه یکی برای تبلیغ اسلام – جهاد – برای جنگ مذهبی مسلمانان علیه کافران استفاده می شد ، و به اعتقاد برخی از مسلمانان که قرآن و حدیث این امر را به عنوان یک وظیفه تعیین کرده است. “فرانک” و “لاتین” توسط مردم خاور نزدیک در طی جنگهای صلیبی برای اروپای غربی مورد استفاده قرار گرفت و آنها را از مسیحیان بیزانس که به “یونانی” معروف بودند متمایز کرد. “ساراچن” برای یک مسلمان عرب مورد استفاده قرار گرفت ، که از یک نام یونانی و رومی برای اقوام کوچ نشین صحرای سیرو عربی گرفته شده است. منابع صلیبی از اصطلاح “سوری ها” برای توصیف مسیحیان عرب زبان که اعضای کلیسای ارتدکس یونان بودند ، و “یعقوبیت” برای کسانی که اعضای کلیسای ارتدکس سوریه بودند استفاده کردند. کشورهای صلیبی سوریه و فلسطین به عنوان “Outremer” از فرانسه فراتر از Mer ، یا “زمین فراتر از دریا” شناخته می شدند .
دوران باستان و جنگ های صلیبی
مسیحیت در اواخر دوران باستان توسط امپراطوری روم پذیرفته شد و قسطنطنیه توسط اولین امپراطور روم مسیحی ، کنستانتین بزرگ ، در سال 324 تاسیس شد. این شهر به بزرگترین شهر جهان مسیحی تبدیل شد ، در حالی که امپراتوری روم غربی در اواخر سال فروپاشید قرن 5 این شهر و امپراتوری روم شرقی بیشتر به نام بیزانس شناخته می شوند ، نام شهر قدیمی یونان که جایگزین آن شد. با پایان قرن یازدهم ، دوره گسترش سرزمینی عرب های اسلامی قرن ها به پایان رسیده بود. دوری از تمرکز در مبارزات قدرت اسلامی موجب ایجاد صلح و رفاه نسبی برای سرزمین مقدس در سوریه و فلسطین شد. درگیری در شبه جزیره ایبری تنها مکانی بود که تماس مسلمانان و اروپای غربی بیش از حد ناچیز بود .
امپراتوری بیزانس و جهان اسلام از دیرباز مراکز ثروت ، فرهنگ و قدرت نظامی بودند. در زمانی جنگ های صلیبی آنها اروپای غربی را بعنوان آب خاکی می دیدند که تهدید سازمان یافته کمی را به همراه داشت. امپراطور بیزانس ریحان دوم در سال 1025 بهبود سرزمینی را تا آخرین حد ممکن گسترش داده بود. مرزهای امپراتوری از شرق تا ایران امتداد داشت. این کشور بلغارستان ، بیشتر مناطق جنوبی ایتالیا را کنترل کرد و دزدی دریایی را در دریای مدیترانه سرکوب کرد. روابط امپراتوری با همسایگان اسلامی اختلاف بیش از روابط آن با اسلاوها یا مسیحیان غربی نبود. نرمان ها در ایتالیا ؛ در شمال Pechenegs ، صرب ها و كومانی ها ؛ و ترکان سلجوقی در شرق همه با امپراتوری رقابت کردند و امپراطورها برای پاسخگویی به این چالش مزدورانی را استخدام کردند – حتی در مواردی از جانب دشمنانشان.
اسلام و جنگ های صلیبی
پس از بنیانگذاری دین اسلام توسط محمد در قرن 7 ، اعراب مسلمان قلمروهایی را از هند در شرق و سراسر آفریقای شمالی و جنوب فرانسه تا شبه جزیره ایبری در غرب فتح کردند ، قبل از اینکه تقسیم بندی سیاسی و مذهبی این گسترش را متوقف کند. سوریه ، مصر و شمال آفریقا از امپراتوری بیزانس گرفته شد. ظهور اسلام شیعه – سیستم اعتقادی که فقط فرزندان پسر عموی و داماد محمد ، علی و دختر ، فاطمه ، می توانستند به طور خلیفه خلیفه باشند – منجر به انشعاب با اسلام اهل سنت در زمینه الهیات ، آیین ها و قوانین شد. ایبریای مسلمان از قرن 8 در اسپانیا و پرتغال مدرن یک کشور مستقل بود. سلسله شیعه فاطمی از سال 969 بر شمال آفریقا ، مناطق وسیعی از آسیای غربی از جمله بیت المقدس ، دمشق و بخشهایی از خط ساحلی مدیترانه حاکم بود. تسلیم کامل از طرف یهودیان یا مسیحیان به اسلام نیازی نبود. به عنوان اهل کتاب یا ذمی می توانستند به ایمان خود در پرداخت مالیات نظرسنجی ادامه دهند. در خاور نزدیک ، اقلیت مسلمان اقلیت بر مسیحیان بومی – یونانی ها ، ارمنی ها ، سوری ها و قبطی ها حکومت می کردند .
امواج مهاجرت ترک ها به خاورمیانه تاریخ عرب و ترک را از قرن 9 میلادی تغییراتی می دهد. زندانیان از مرزهای خراسان و ماوراoxالنهر به سرزمین های اسلامی مرکزی منتقل شدند ، به اسلام گرویدند و آموزش نظامی دیدند. انتظار می رفت که به عنوان غلام یا مملوک به ارباب خود وفادارتر باشند. در عمل فقط چند دهه طول کشید تا این ترکها از نگهبانی ، فرماندهی ، فرمانداری ، بنیانگذار سلسله و سرانجام پادشاه ساز پیشرفت کنند. به عنوان مثال می توان به تولونیدها در مصر و سوریه (868–905) و اخشیدهایی اشاره کرد که در مصر پیروی کردند (935–969)
استفاده از خشونت برای اهداف عمومی برای مسیحیان اولیه بیگانه نبود. تکامل الهیات جنگ مسیحی هنگامی اجتناب ناپذیر بود که شهروندی روم با مسیحیت پیوند خورده و شهروندان ملزم به جنگ با دشمنان امپراتوری شدند. این امر با تدوین آموزه ای درباره جنگ مقدس که از آثار الهیات قرن 4 آگوستین آغاز می شود ، پشتیبانی می شد. آگوستین اظهار داشت که یک جنگ تجاوزکارانه گناه است ، اما اذعان داشت که “جنگ عادلانه” می تواند عقلانی شود اگر توسط یک مقام قانونی مانند یک پادشاه یا اسقف اعلام شود ، دفاعی باشد یا برای بازیابی سرزمین ها ، و بدون درجه خشونت بیش از حد باشد .
تحلیل تاریخی جنگ های صلیبی
جنگ صلیبی اول برای وقایع نگاران معاصر یک اتفاق غیرمنتظره بود ، اما تحلیل تاریخی نشان می دهد که ریشه آن در تحولات اوایل قرن یازدهم بود. روحانیون و لائیک ها بطور فزاینده اورشلیم را شایسته زیارت توبه تشخیص دادند. در سال 1071 ، بیت المقدس توسط سردار جنگی ترکی آتسیز تصرف شد ، که به عنوان بخشی از گسترش ترکهای سلجوقی در سراسر خاورمیانه ، بیشتر سوریه و فلسطین را تصرف کرد. تسلط سلجوقیان در این شهر ضعیف بود و حجاج بازگشتی مشکلات و مظلومیت مسیحیان را گزارش کردند. اشتیاق بیزانس برای کمک نظامی با افزایش تمایل اشراف غربی برای پذیرش هدایت نظامی پاپ همگرا شد.
تمایل مسیحیان به یک کلیسای موثرتر در افزایش تقوا مشهود بود. سفرهای زیارتی به سرزمین های مقدس پس از توسعه مسیرهای امن تر از طریق مجارستان از سال 1000 گسترش یافت. انگیزه های صلیبیون هرگز قابل درک نیست. یک عامل ممکن است معنوی بوده باشد – میل به توبه از طریق جنگ. توضیح مورخ ژرژ دوبی این بود که جنگ های صلیبی برای فرزندان جوان و بی سرزمین اشراف پیشرفت اقتصادی و موقعیت اجتماعی ایجاد می کند. این مورد توسط دیگر دانشگاهیان به چالش کشیده شده است زیرا گروه های خویشاوندی گسترده تری در آلمان و جنوب فرانسه را در بر نمی گیرد. Gesta Francorum ناشناس در مورد جاذبه اقتصادی به دست آوردن “غنیمت بزرگ” صحبت می کند. این امر تا حدی درست بود ، اما پاداش ها غالباً شامل تصرف زمین نبود ، زیرا تعداد صلیبیان کمتر از بازگشت بود. توضیح دیگر ماجراجویی و لذت بردن از جنگ بود ، اما محرومیت هایی که صلیبی ها تجربه کردند و هزینه هایی که متحمل شدند در برابر این سنگینی می کند. یکی از توضیحات جامعه شناختی این بود که صلیبی ها چاره ای ندارند زیرا در سیستم های حمایت گسترده ای قرار گرفته اند و مجبور به پیروی از ارباب فئودال خود هستند .
اکنون و جنگ های صلیبی
همیشه قابل بحث است که آیا جنگ های صلیبی در لفاظی های سیاسی عرب همچنان مطرح هستند یا خیر. اسلام گرایان به طور کلی معتقدند که جنگ های صلیبی مهم هستند زیرا از نظر آنها شبیه جنگ های غربی و اسرائیلی در منطقه ما هستند.
بسیاری از اسلام گرایان هنوز هم دولت های غربی و حتی مسیحیان را به عنوان “صلیبیون” می نامند. هرچقدر که به نظر توهین آمیز باشد ، بازتاب دهنده یک تداوم تاریخی از طرف آنها در تحلیل “غرب” است. برنارد لوئیس فکر می کرد که مسلمانان بیش از حد وسواس جنگ های صلیبی دارند. مستشرقان غالباً شکایت دارند که اعراب بیش از حد دارای فکر تاریخی هستند.
